POZWALAM SOBIE NA WIERSZ, 20 - Wydawnictwo FORMA

Andrzej Ballo Niczyje

Maciej Bieszczad Pasaże

Maciej Bieszczad Ultradźwięki

Zbigniew Chojnowski Co to to

Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach

Kazimierz Fajfer Całokształt

Zenon Fajfer Pieśń słowronka

Piotr Fluks Nie z tego światła

Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów

Adrian Gleń Jest

Jarek Holden Gojtowski Urywki

Jarosław Jakubowski Baza

Jarosław Jakubowski Koń

Waldemar Jocher dzieńdzień

Jolanta Jonaszko Nietutejsi

Bogusław Kierc Dla tego

Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal

Jarosław Księżyk Hydra

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży

Franciszek Lime Garderoba cieni

Artur Daniel Liskowacki Do żywego

Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery

Elżbieta Olak W deszczu

Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie

Juan Manuel Roca Obywatel nocy

Karol Samsel Autodafe 6

Kenneth White Przymierze z Ziemią

Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania

Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience

City 6. Antologia polskich opowiadań grozy

POZWALAM SOBIE NA WIERSZ, 20

2019-11-21 15:20

Zastanawiam się, co zrobić z tym wersem, który powstaje, ale jeszcze nie jest, nie przemienił się w...
No właśnie, w co?
Odnajdywanie, wędrowanie w słowach zdaje się być celem. Celem, ale i LABIRYNTEM.
Jakaż radość w labirynt wejść! Jakaż radość w labiryncie być! Jakaż radość, kiedy się z tegoż labiryntu zdoła wyjść! No i oczywiście wyjść tylko po to, by... By móc w słowa, w słowa, w słowa... wejść.

XXX*

Wszystko znów na swoim miejscu.
Bociany w gniazdach,
Odważne słońce na niebie,
Droga długa po kres.

Wszystko w porządku:
Wiosenny śnieg,
Dziury w asfalcie,
Stoi kolorowa cerkiew na wzgórzu.

Wszystko jak zwykle –
Dotyk stopy pod ciepłą kołdrą,
Dawny świat w plątaninie krzaków,
Chleb, ser i wino.

Uśmiecham się do nowego wiersza,
Który zaczyna mi się w głowie.

*Elżbieta Olak, „otulina”, Szczecin 2019, s. 59

© Tomasz Majzel

Dodaj link do: