4 września 2017, Toruń – Warszawa – Moskwa – Smoleńsk
Zjadłem czerwoną galaretkę z wiśniami w drodze do Moskwy. Wcześniej wszystko było polskie. Noc ciemna i wilgotna nade mną jakoś bardziej stała niż szła. Ja szedłem nie myśląc o galaretce, która poza kolorem i czymś miękkim w środku, co przypominało wiśnie maleńkie jak kopiejka, nic nie miała. Tego jeszcze wtedy, gdy szedłem pod nocą, nie wiedziałem, rozbudzony, zmarudzony o 2 w nocy. Ciągnąłem za sobą czarną pancerną torbę z moimi rzeczami: dwie marynarki, dwie pary spodni, siedem par skarpetek, gacie sztuk pięć, siedem T-shirtów, pięć koszul różnorakich i jedna gryząca, piżama z napisem „Crashly sleepy”, niebieski krawat w słonie, przybory toaletowe plus nożyczki plus blaszany kubek plus grzałka, pasek ze sztucznej skóry koloru bylejakiego, parę butów niebieskich, które bardzo lubię, kamizelkę niebieską, kamizelkę bordową, dwa długopisy, angielską herbatę ekspresową. Oraz wiozłem w niej gościńce dla koleżanek i kolegów Rosjan. Tuż przed 3 byłem na przystanku w oczekiwaniu na autobus do Warszawy, a stamtąd lotniskiem Szeremietiewo do Moskwy, i jeszcze dalej, z Dworca Białoruskiego поездом do Smoleńska.
Moja pancerna torba i ja witamy się z czekającymi na mnie przyjaciółmi, D. i jego żoną A. To za ich sprawą zamiast spać o 3 w nocy, jadę do Smoleńska z moją pancerną torbą. Widzę, że D. ma czerwoną walizę, do której koń mógłby wejść. No cóż, D. lubi zwierzęta, więc może. Czekamy na autobus do Warszawy. Noc stoi, czas idzie. Rozmowa nocna o rosyjskich przygodach A. i D. pod bystrym spojrzeniem Lenina z cokołu, który stoi na środku głównego placu w Smoleńsku. Ale też jakby trochę spacerował lub kroczył. Tak moi przyjaciele mówią, a ja mam głowę ciężką od pościeli, więc muszę im wierzyć. Przyjeżdża autobus między naszymi słowami, przerywa to, co mówimy. Ładujemy się z D., A. zostaje i macha nam na pożegnanie.
© Maciej Wróblewski
