(ur. w 1961 r w Budapeszcie) – węgierski poeta, prozaik i eseista. Studiował prawo (1980-1984) oraz literaturę i historię węgierską (1984-1990) na Uniwersytecie im. Lóránda Eötvösa w Budapeszcie. Laureat wielu nagród i stypendiów, m.in.: Zsigmonda Móricza (1989), Sorosa (1994), Tibora Déryego (1997), Attili Józsefa (1997), Zoltána Zelka (2001), Jánosa Aranya (2002), JAK (2004), Fundacji Pallad (2007), Sándora Máraiego (2010) oraz Nagrody Literackiej Hévíz (2016). Krytyka uznaje go za jednego z najważniejszych i najbardziej wpływowych poetów średniego pokolenia. Poza twórczością własną zajmuje się przekładem literackim. Tłumaczył na język węgierski m.in. poezję Nicka Cave’a. Autor tomów poetyckich: Csigalépcső az elfelejtett tanszékekhez (Kręcone schody do zapomnianych katedr, 1984), Játék méreggel és ellenméreggel (Zabawa z trucizną i odtrutką, 1987), Témák a Rokokó-filmből (Tematy z filmu rokoko, 1991), A koboldkórus (Chór koboldów, 1993), A néma H (Nieme H, 1996), Valami a vérről. Válogatott és új versek (Coś o krwi. Wiersze wybrane i nowe, 1998), Hideg (Zimno, 2001), Élőbeszéd (Żywa mowa, 2006), Állástalan táncosnő. Összegyűjtött versek 1980-2006 (Bezczynna tancerka. Wiersze zebrane 1980-2006, 2011), A királynál (U króla, 2012), dwóch zbiorów esejów: A Kafka-paradigma (Paradygmat Kafki, 1994), Komp-ország, a hídról (Kraj-prom, z mostu, 2006), zbioru felietonów: Család, gyerekek, autó (Rodzina, dzieci, samochód, 1997) oraz dwóch powieści: Az ellenség művészete (Sztuka wroga, 1989) i Kedves ismeretlen (Drogi nieznajomy, 2009). Razem z Attilą Bartisem napisał dramat A félszent. Tragédia három felvonásban (Półświęty. Tragedia w trzech aktach, 1995).
W Polsce twórczość Istvána Keménya prezentowana była w czasopismach: „Literatura na Świecie” i „Tekstualia”, a także w antologii Z węgierskiego na nasze (1998).
FORMA opublikowała wybór wierszy Programy w labiryncie (FORMA 2017) w przekładzie Miłosza Waligórskiego.
