Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Bogusław Kierc Dla tego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Bogusław Kierc Dla tego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Andrzej Ballo Bodajże
Wenanty Bamburowicz Masy powietrza
Maciej Bieszczad Miejsce spotkania
Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Roman Ciepliński Schyłek
Zbigniew Chojnowski Tarcze z pajęczyny
Zbigniew Chojnowski Tyle razy nie wiem
Wojciech Czaplewski Dzieje poezji polskiej
Marek Czuku Nudne wiersze
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Michał Filipowski Licytacja kamienia
Anna Frajlich Powroty [wiersze zebrane. tom 2]
Anna Frajlich Przeszczep [wiersze zebrane. tom 1]
Paweł Gorszewski Uczulenia
Jarosław Jakubowski Dzień, w którym umarł Belmondo
Bogusław Kierc Był sobie
Andrzej Kopacki Gra w hołybkę
Zbigniew Kosiorowski Metanoia
Franciszek Lime Formy odbioru. Poetyckie przekazy z Bezrzecza i Szczecina
Piotr Michałowski Światy równoległe
Dariusz Muszer Baśnie norweskie. tom 2
Ewa Elżbieta Nowakowska Gwiazda drapieżnik
Halszka Olsińska Przebyt
Uta Przyboś Jakoby
Agnieszka Rautman-Szczepańska Wypożyczalnia słów
Karol Samsel Autodafe 5
Karol Samsel Fitzclarence
Julia Anastazja Sienkiewicz Wilowska Planetoida, pechowy graf i wielka filozofia. Opowieści z przedwojennego Tuczna i okolic
Bartosz Suwiński Dutki
Inka Timoszyk Nieskończoność podróży
Sławomir Wernikowski Partita
Alex Wieseltier Krzywe zwierciadło
Kenneth White Ciało absolutu
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
eleWator. antologia 2012-2021. proza
Henryk Bereza. Krystyna Sakowicz. Korespondencja
(ur. w 1961 r w Budapeszcie) – węgierski poeta, prozaik i eseista. Studiował prawo (1980-1984) oraz literaturę i historię węgierską (1984-1990) na Uniwersytecie im. Lóránda Eötvösa w Budapeszcie. Laureat wielu nagród i stypendiów, m.in.: Zsigmonda Móricza (1989), Sorosa (1994), Tibora Déryego (1997), Attili Józsefa (1997), Zoltána Zelka (2001), Jánosa Aranya (2002), JAK (2004), Fundacji Pallad (2007), Sándora Máraiego (2010) oraz Nagrody Literackiej Hévíz (2016). Krytyka uznaje go za jednego z najważniejszych i najbardziej wpływowych poetów średniego pokolenia. Poza twórczością własną zajmuje się przekładem literackim. Tłumaczył na język węgierski m.in. poezję Nicka Cave’a. Autor tomów poetyckich: Csigalépcső az elfelejtett tanszékekhez (Kręcone schody do zapomnianych katedr, 1984), Játék méreggel és ellenméreggel (Zabawa z trucizną i odtrutką, 1987), Témák a Rokokó-filmből (Tematy z filmu rokoko, 1991), A koboldkórus (Chór koboldów, 1993), A néma H (Nieme H, 1996), Valami a vérről. Válogatott és új versek (Coś o krwi. Wiersze wybrane i nowe, 1998), Hideg (Zimno, 2001), Élőbeszéd (Żywa mowa, 2006), Állástalan táncosnő. Összegyűjtött versek 1980-2006 (Bezczynna tancerka. Wiersze zebrane 1980-2006, 2011), A királynál (U króla, 2012), dwóch zbiorów esejów: A Kafka-paradigma (Paradygmat Kafki, 1994), Komp-ország, a hídról (Kraj-prom, z mostu, 2006), zbioru felietonów: Család, gyerekek, autó (Rodzina, dzieci, samochód, 1997) oraz dwóch powieści: Az ellenség művészete (Sztuka wroga, 1989) i Kedves ismeretlen (Drogi nieznajomy, 2009). Razem z Attilą Bartisem napisał dramat A félszent. Tragédia három felvonásban (Półświęty. Tragedia w trzech aktach, 1995).
W Polsce twórczość Istvána Keménya prezentowana była w czasopismach: „Literatura na Świecie” i „Tekstualia”, a także w antologii Z węgierskiego na nasze (1998).
FORMA opublikowała wybór wierszy Programy w labiryncie (FORMA 2017) w przekładzie Miłosza Waligórskiego.
István Kemény
Wybór wierszy najbardziej wpływowego spośród węgierskich poetów średniego pokolenia.