Karmię się nienawiścią do czytelnika. Kiedy usiłuję sobie ten posiłek, posiłek wielu rozmaicie przyrządzanych nienawiści wyobrażać, rozciągam przed sobą rzeczywistość jakby z ery Izajasza, scenerię quasi-starotestamentalną. Ja pośrodku niej, spożywam przedmiot o wydłużonym, zaostrzonym kształcie, za małym na szpikulec, przedmiot, co do którego chcę uwierzyć, że jest mieczem obosiecznym. Zjadam więc miecz obosieczny, a on, by ułożyć się we mnie, nieuchronnie powinien mnie rozciąć, spocznie albowiem dopiero w miejscach rozcięć, dopiero tam ucichnie, zdefiniuje może po raz pierwszy swoją krwawą spolegliwość. Ten, który mnie kocha, chyba chce mnie nienawidzącego, a prawdopodobne jest, że uważa za właściwe uczynić regularnym, alegorycznym wręcz trybem mojego życia, figurą każdej czynności mojej egzystencji – nienawidzenie. Czy jako altruista, czy jako młody autorytet, czy jako odwrócony narcyz, czy jako pracoholik – jestem kimś, kogo należałoby nazwać poetycko: obsesjonatem, obsesjonatem, nie posesjonatem – nienawidzenia.
To forma tyranizmu. Nie, skłamałem – to ziarno samej formy tyranizmu. Wektor tyrana można przebiegunować, tak jak można odpowiednio wcześnie zwrócić statek w przeciwnym od raf, lodowców, skał – kierunku. Literatura (nie wiem, czym sobie na to zasłużyłem) przychodzi zawsze do mnie pod postacią anioła, tego, który zdejmuje Piotrowi-Apostołowi kajdany w więzieniu, cudownie go oswobadza, wypuszcza na uliczki miasta. Hormon tworzenia, hormon literacki, który – wypełniony i dopełniany adrenaliną – jest hormonem gniewu, zmniejsza się, kurczy, aż w końcu całkowicie zanika. Cudownym pod każdym względem sposobem umiera człowiek, umiera w ikonie, zasypia zabezpieczony przed upadkiem ramami świętego obrazu, który się o niego upomniał. Obrazu, który (okazuje się) nie zapomniał, że chce być wizerunkiem. Kogo więc mam nienawidzić? Matkę bądź ojca? Pisarzy i pisarki, których ocaliłem? Zmarłych albo żywych? Polityków, duchownych? Zwierzęta? Proszę bardzo. Ale ich zabójcą przez to się nie stanę. Mogę im służyć z nienawiści, mogę stwarzać ich biografie – matki, ojca, pisarzy i pisarek, polityków, duchownych, zwierząt – ale nie pociągnie to za sobą ich skrzywdzenia. Służba w nienawiści jest także formą altruizmu. Kocham i nienawidzę, ale w noc mojej nienawiści ci, którym nie jestem obojętny, mogą w końcu odpocząć. Po wyczerpującym dniu nieustającej uwagi, niekończącym się, upalnym albo też deszczowym dniu mojej miłości. Tak powiedziałby tyran. Tak samo przemawia pisarz. Język inżynierii raz po raz występującej z brzegów.
© Karol Samsel
