FABRYKA ZNAKÓW ZAPYTANIA
Istnieje pewne czarodziejskie sformułowanie wypowiedziane przez Horacego w Ars Poetica: UT PICTURA POESIS. Te trzy słowa budowały wiele definicji sztuki i systemów myślenia o sztuce. Nic dziwnego odkrywają możliwość przeobrażania jednej materii w drugą materię. Konfigurują wypadkowe zamysłu i dokonują syntezy. Unifikacja relacji słowa i sztuk wizualnych. Na ile przekład języka wizualnego na język literacki jest możliwy? Transformacja wizualności na graficzność tekstu. Znak obrazkowy jest sygnałem by nadać mu walor treści słownej. W kulturze obrazkowej słowo degraduje się, zmniejsza swoją powierzchnię, słabnie jego siła rażenia. Uzmysłowić sobie potrzeby i możliwości języka. Język to domena tych, którzy chcą się unaocznić. Przejść przez tunel sensów z niewidocznego w wizualizację tożsamości. Komunikacja nie nadąża za przeżyciem. Przeżycie coraz bardziej anonimowe sytuuje się poza czasem i przestrzenią. Instynkt zostaje na wolności. Znak zapytania jest jak szklana szyba, która oddziela nas od tego co prawdziwe, autentyczne, realne, oddziela nas od właściwego rozumienia i widzenia. Szklana szyba, na której próby naszego przedostania się na druga stronę (może tę widoczną) trafiają na opór deformując jedynie nasze starania jak w filmie Pipilotti Rist „Be Nice To Me”. Sytuacja jest przystępna, ale nie do wyjaśnienia.
© Ewa Sonnenberg