nowości 2024

Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy

Edward Balcerzan Domysły

Anna Frajlich Odrastamy od drzewa

Adrian Gleń I

Guillevic Mieszkańcy światła

Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra

Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji

Zdzisław Lipiński Krople

Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden

Tomasz Majzel Części

Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła

Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta

Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu

Karol Samsel Autodafe 7

Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III

Marek Warchoł Bezdzień

Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane

książki z 2023

Andrzej Ballo Niczyje

Maciej Bieszczad Pasaże

Maciej Bieszczad Ultradźwięki

Zbigniew Chojnowski Co to to

Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach

Kazimierz Fajfer Całokształt

Zenon Fajfer Pieśń słowronka

Piotr Fluks Nie z tego światła

Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów

Adrian Gleń Jest

Jarek Holden Gojtowski Urywki

Jarosław Jakubowski Baza

Jarosław Jakubowski Koń

Waldemar Jocher dzieńdzień

Jolanta Jonaszko Nietutejsi

Bogusław Kierc Dla tego

Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal

Jarosław Księżyk Hydra

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży

Franciszek Lime Garderoba cieni

Artur Daniel Liskowacki Do żywego

Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery

Elżbieta Olak W deszczu

Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie

Juan Manuel Roca Obywatel nocy

Karol Samsel Autodafe 6

Kenneth White Przymierze z Ziemią

Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania

Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience

City 6. Antologia polskich opowiadań grozy

BAZGROŁY Bogusława Kierca » Bazgroły, 26.04.2017

Bazgroły, 26.04.2017

2017-04-26 15:46

Ja (wątpliwe, bo dalej nie wiem, co to jest) nie zna odpowiedzi, ale może ciało tej gramatyki zna. Może ciało „wie” (bo we mnie jest jedynie wiara, albo wcielenie wiary), że zmartwychwstanie jest jego codzienną, co-sekundową praktyką. Że radykalny akt (fakt) zmartwychwstania Jezusa wzbija to ciało w cierpliwe, chwila za chwilą, doświadczanie rezurekcji. Że jego śmierć okaże się radykalnym eksperymentem natychmiastowości obnażenia z czasu i przestrzeni, by wcielić się w tę nagość wieczną, którą jakoś przeczuwamy i uzmysławiamy sobie w niemal ejdetycznych tęsknotach, kiedy pragnącym ciałem odczuwamy dotykalną bliskość upragnionego, utęsknionego ciała.
To nie tylko o marzenia seksualne tu chodzi, ale i o to (może najpierw o to), co, przystępujący do komunii świętej, czują w chwili, kiedy kapłan przed nimi mówi: Ciało Chrystusa.
Nie da się tego przyjąć w równowadze „zdrowego rozsądku”. Tej komunii ludzkiego ciała z Ciałem Chrystusa.
No tak, opłatek nie jest podobny do ludzkiego ciała. A cóż mówić o Ciele Bożym. A jednak to  j e s t  C i a ł o  C h r y s t u s a.
Nie pytam o Boże Ciało. Pytam o zmartwychwstanie ciała ludzkiego. Mojego ciała. Choć mówiąc „moje”, myślę o tych, które – z miłości – tak bym określił.

© Bogusław Kierc