Edward Balcerzan Domysły
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Tomasz Majzel Części
Karol Samsel Autodafe 7
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Edward Balcerzan Domysły
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Tomasz Majzel Części
Karol Samsel Autodafe 7
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Andrzej Ballo Niczyje
Maciej Bieszczad Pasaże
Maciej Bieszczad Ultradźwięki
Zbigniew Chojnowski Co to to
Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Kazimierz Fajfer Całokształt
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów
Adrian Gleń Jest
Jarek Holden Gojtowski Urywki
Jarosław Jakubowski Baza
Jarosław Jakubowski Koń
Waldemar Jocher dzieńdzień
Jolanta Jonaszko Nietutejsi
Bogusław Kierc Dla tego
Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal
Jarosław Księżyk Hydra
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży
Franciszek Lime Garderoba cieni
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery
Elżbieta Olak W deszczu
Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie
Juan Manuel Roca Obywatel nocy
Karol Samsel Autodafe 6
Kenneth White Przymierze z Ziemią
Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania
Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience
City 6. Antologia polskich opowiadań grozy
Powrót do „Autodafe” okazał się całkowicie możliwy. Kończę pracę nad trzydziestym piątym ogniwem szóstej części poematu, oglądam Andrieja Tarkowskiego. „W świątyni kina”. Wspaniale do niego powrócić po Żuławskim, choćby po to, by zjednoczyć ze sobą doświadczenia dwóch modeli uduchowień (może największych w filmografii XX wieku?): „Stalkera” i „Na srebrnym globie”. Zadaję sobie gorączkowo pytanie, jak wyglądałoby dzieło, które byłoby w stanie – dodając od siebie jedynie to, co konieczne – zjednoczyć „Stalkera” i „Srebrny glob” w jedną powłokę. I bardzo konkretne pytanie, ale pytanie wytwórcy już, nie twórcy: jak podobną powłokę uzyskać i utrwalić tak, ażeby nie reprezentowała już żadnych cech dwupowłoki, aby „dwupowłoczność” mogła zostać tu uznana za naddatek?
Czuję, że „Autodafe” mnie animuje, że do pewnego głębokiego stopnia stało się figurą nie tylko całej mojej mowy poetyckiej, ale i metonimem artykulacji. Techniki tego poematu odzwierciedlają się w wierszach, które piszę w przerwach pomiędzy kolejnymi częściami. Targają mną osobliwe uczucia. Po raz pierwszy w życiu odczuwam, że jestem pochłaniany, wchłaniany właściwie bez reszty, przez własny model wysłowienia. To momenty, w których uczucie twórcze oraz religijne stają się jednym, ale na prawach mocnej, dogmatycznej bez mała jedności – takiej, jak jedność substancjalna, a nawet esencjonalna. Jest jeszcze w tym wszystkim uczucie być może najosobliwsze z mi dostępnych, może z niego również należałoby zdać sprawę: moja mizantropia i empatia narastają naraz – chcę służyć ludziom, których nienawidzę, a ujmując rzecz możliwie najszerzej – chcę służyć czasom, które nienawidzę. Nie ma to nazbyt wiele wspólnego z narcyzmem. Nie pozwoliłbym sobie na podobnie osaczającą małostkowość.
© Karol Samsel