nowości 2024

Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy

Edward Balcerzan Domysły

Anna Frajlich Odrastamy od drzewa

Adrian Gleń I

Guillevic Mieszkańcy światła

Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra

Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji

Zdzisław Lipiński Krople

Tomasz Majzel Części

Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła

Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta

Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu

Karol Samsel Autodafe 7

Marek Warchoł Bezdzień

Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane

książki z 2023

Andrzej Ballo Niczyje

Maciej Bieszczad Pasaże

Maciej Bieszczad Ultradźwięki

Zbigniew Chojnowski Co to to

Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach

Kazimierz Fajfer Całokształt

Zenon Fajfer Pieśń słowronka

Piotr Fluks Nie z tego światła

Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów

Adrian Gleń Jest

Jarek Holden Gojtowski Urywki

Jarosław Jakubowski Baza

Jarosław Jakubowski Koń

Waldemar Jocher dzieńdzień

Jolanta Jonaszko Nietutejsi

Bogusław Kierc Dla tego

Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal

Jarosław Księżyk Hydra

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży

Franciszek Lime Garderoba cieni

Artur Daniel Liskowacki Do żywego

Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery

Elżbieta Olak W deszczu

Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie

Juan Manuel Roca Obywatel nocy

Karol Samsel Autodafe 6

Kenneth White Przymierze z Ziemią

Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania

Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience

City 6. Antologia polskich opowiadań grozy

NOTES, Mizantropia i empatia

2022-01-21 15:17

Powrót do „Autodafe” okazał się całkowicie możliwy. Kończę pracę nad trzydziestym piątym ogniwem szóstej części poematu, oglądam Andrieja Tarkowskiego. „W świątyni kina”. Wspaniale do niego powrócić po Żuławskim, choćby po to, by zjednoczyć ze sobą doświadczenia dwóch modeli uduchowień (może największych w filmografii XX wieku?): „Stalkera” i „Na srebrnym globie”. Zadaję sobie gorączkowo pytanie, jak wyglądałoby dzieło, które byłoby w stanie – dodając od siebie jedynie to, co konieczne – zjednoczyć „Stalkera” i „Srebrny glob” w jedną powłokę. I bardzo konkretne pytanie, ale pytanie wytwórcy już, nie twórcy: jak podobną powłokę uzyskać i utrwalić tak, ażeby nie reprezentowała już żadnych cech dwupowłoki, aby „dwupowłoczność” mogła zostać tu uznana za naddatek?

Czuję, że „Autodafe” mnie animuje, że do pewnego głębokiego stopnia stało się figurą nie tylko całej mojej mowy poetyckiej, ale i metonimem artykulacji. Techniki tego poematu odzwierciedlają się w wierszach, które piszę w przerwach pomiędzy kolejnymi częściami. Targają mną osobliwe uczucia. Po raz pierwszy w życiu odczuwam, że jestem pochłaniany, wchłaniany właściwie bez reszty, przez własny model wysłowienia. To momenty, w których uczucie twórcze oraz religijne stają się jednym, ale na prawach mocnej, dogmatycznej bez mała jedności – takiej, jak jedność substancjalna, a nawet esencjonalna. Jest jeszcze w tym wszystkim uczucie być może najosobliwsze z mi dostępnych, może z niego również należałoby zdać sprawę: moja mizantropia i empatia narastają naraz – chcę służyć ludziom, których nienawidzę, a ujmując rzecz możliwie najszerzej – chcę służyć czasom, które nienawidzę. Nie ma to nazbyt wiele wspólnego z narcyzmem. Nie pozwoliłbym sobie na podobnie osaczającą małostkowość.

© Karol Samsel