Byłam w USA, stałam pod sądem z teczką wypełnioną tłumaczeniami dokumentów, z upoważnieniem. Z ciekawością przyglądałam się zebranemu tłumowi. Podeszła do mnie sędzina i zapytała, co tutaj robię. W skrócie opowiedziałam o przypadku mojej przyjaciółki. Kazała mi usiąść z przodu. Z przodu siedziały dzieci, jak w kościele, więc usiłowano przegonić mnie do tyłu. Usiadłam z boku, za plecami miałam drzwi, dziwne miejsce. Wszyscy się uśmiechali jak do idiotki. Patrzyłam tępo przed siebie i zastanawiałam, jak dałam się w to wrobić. Za chwilę ława przysięgłych wyszła zza moich pleców. Uśmiechali się. Nie wiedziałam o co chodzi. W każdym razie dłużyło się, dłużyło, przysypiałam. Ten pobił tamtą, a tamta rzuciła butelką. W końcu wezwano mnie bliżej. Zaczęłam opowiadać, jak mąż przyjaciółki odnalazł na Naszej Klasie koleżankę z liceum, wziął milion franków kredytu i ulotnił się jak niebieski ptak do NY. Uśmiechali się z powątpiewaniem, ale kiedy pokazałam dokumenty, słyszałam już tylko pomruki klimatyzacji. No i Paddy krzyknął moje imię. Zerwałam się na równe nogi i nie wiem, po jaki gwizdek byłam w tym sądzie. Zdecydowanie wypisałam zbyt wiele kartek.
© Małgorzata Południak