copyright © http://artofreading.pl 2015
Gdy przenikniemy przez wszystkie warstwy zieleni, kiedy odkryjemy w sobie fasadowość wynikającą z braku perspektyw (właściwej perspektywy?), na samym dnie oka mikroskopu, gdzieś w chlorofilu i mitochondrium odnajdziemy słowo. To słowo jest poezją, jest metamorfozą znaczeń, korą drzewa i kwiatowym pyłkiem. Ze słowem zaś przychodzi znaczenie, ze znaczeniem zaś zyskujemy właściwy osąd rzeczywistości.
Wiersze Ewy Elżbiety Nowakowskiej niosą w sobie zawsze kilka zasłon, które musimy odkrywać po kolei, albo też zostawić je na miejscu i podziwiać deseń tkaniny. We wcześniejszych utworach, które miałem okazję czytać takim wehikułem odzierającym była historia widziana jako konkret (tom Trzy ołówki) albo siatka biograficznych odniesień, jak w przypadku zbioru Merton Linneusz Artaud. Tym razem poetka obrała za cel swych poetyckich zabiegów inną naukę – biologię. Czyż może być wdzięczniejsze poletko do rozważań o bycie i nieistnieniu, o przemijaniu i trwaniu albo o świecie i zaświatach?
Zbiór Nareszcie staje się w ten sposób florystycznym doznaniem Nieznanego, takim Borgesowskim „ogrodem o rozwidlających się ścieżkach”. Wiele wierszy z tego tomiku zakrzywia przestrzeń, ale nie w sensie kwantowym, co raczej filozoficznym – roślinna ornamentyka tak naprawdę służy, by ukazać nie przyrodę zewnętrzną, ale raczej wewnętrzne labirynty duszy. Te światy są jednak ze sobą współzależne, wręcz splecione. W końcu oba podlegają tajemnym rytmom dni i nocy, pór roku, epok.
Podoba mi się w tej poezji takie prawdziwe ze wszech miar pochylenie nad detalem, przy czym detal nie oznacza tylko i wyłącznie rzeczy cząstkowej, ale wręcz przeciwnie – staje się pojęciem szerokim i wieloznacznym. Na kanwie tych rozmyślań powstaje kolejny utwór wyrastający z poprzedniego, i tak bez końca..
Krzysztof Maciejewski
Ewa Elżbieta Nowakowska Nareszcie – http://www.wforma.eu/nareszcie.html
