Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Andrzej Ballo Bodajże
Wenanty Bamburowicz Masy powietrza
Maciej Bieszczad Miejsce spotkania
Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Roman Ciepliński Schyłek
Zbigniew Chojnowski Tarcze z pajęczyny
Zbigniew Chojnowski Tyle razy nie wiem
Wojciech Czaplewski Dzieje poezji polskiej
Marek Czuku Nudne wiersze
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Michał Filipowski Licytacja kamienia
Anna Frajlich Powroty [wiersze zebrane. tom 2]
Anna Frajlich Przeszczep [wiersze zebrane. tom 1]
Paweł Gorszewski Uczulenia
Jarosław Jakubowski Dzień, w którym umarł Belmondo
Bogusław Kierc Był sobie
Andrzej Kopacki Gra w hołybkę
Zbigniew Kosiorowski Metanoia
Franciszek Lime Formy odbioru. Poetyckie przekazy z Bezrzecza i Szczecina
Piotr Michałowski Światy równoległe
Dariusz Muszer Baśnie norweskie. tom 2
Ewa Elżbieta Nowakowska Gwiazda drapieżnik
Halszka Olsińska Przebyt
Uta Przyboś Jakoby
Agnieszka Rautman-Szczepańska Wypożyczalnia słów
Karol Samsel Autodafe 5
Karol Samsel Fitzclarence
Julia Anastazja Sienkiewicz Wilowska Planetoida, pechowy graf i wielka filozofia. Opowieści z przedwojennego Tuczna i okolic
Bartosz Suwiński Dutki
Inka Timoszyk Nieskończoność podróży
Sławomir Wernikowski Partita
Alex Wieseltier Krzywe zwierciadło
Kenneth White Ciało absolutu
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
eleWator. antologia 2012-2021. proza
Henryk Bereza. Krystyna Sakowicz. Korespondencja
copyright © https://pl-pl.facebook.com/mbpopole 2021
Małe prozy Adriana Glenia składają się z katalogu powolnych spojrzeń, szukających kontekstu dla pojedynczych myśli. Z palących się na bezdrożach ognisk uwagi, sumy wyrw z/w obecności. Wysiłek rozumienia czerpie tu swoją krzepę z poczucia braku. Myśli podążają za ubywaniem, podążają za czyimś spojrzeniem, gestem, uwagą, co – być może – na moment pozwoli, poczuć, że życie nie jest z papieru. „Czy rozumieć wejście do czyjegoś życia jako rezygnację?”.
Pisanie Glenia wyrasta z poczucia straty, opiera się o wybrakowane chwile, wypadające z nieprzerwanych pasm czasu, od których nie ma odwrotu. Obserwujemy osiadanie w języku, który upomina się o to, co jest. Człowiek jest bowiem ulepiony z pragnienia, w którego nasycenie nie wierzy. Ale czy to coś zmienia? „Trzeba pozwijać włóczkę zdań, zebrać pianę liter, kilka szeleszczących głosek. I tyle”.
Literatura, tak czytam prozy Glenia, jest sztuką znajdywania odpowiedniego kompresu, na stan podgorączkowy naszych myśli. Wejściu w świat, nie musi towarzyszyć rezygnacja, z porzucania własnych progów. Od nich bowiem, zaczyna się wędrowanie. Od nich wychodzi się w dale i dalej. Jak najdalej. W niepewności pożegnań i powitań. W ciągłej niegotowości.
Wędruje się przez siebie i przez teksty. I przez siebie w tekście i tekst w sobie. „Dopiero nad ranem w Żytomierzu zobaczyłem Cię wyraźnie, jak siedzisz na parapecie hotelowego okna w Bachczysaraju i piszesz wiersz, Twoją jedyną pieśń, wielką pieśń miłości, której tekst noszę zawsze przy sobie, w swoim notesie. I w sercu”.
Bartosz Suwiński
Adrian Gleń M [małe prozy] – http://www.wforma.eu/m-(male-prozy).html