Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Andrzej Ballo Bodajże
Wenanty Bamburowicz Masy powietrza
Maciej Bieszczad Miejsce spotkania
Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Roman Ciepliński Schyłek
Zbigniew Chojnowski Tarcze z pajęczyny
Zbigniew Chojnowski Tyle razy nie wiem
Wojciech Czaplewski Dzieje poezji polskiej
Marek Czuku Nudne wiersze
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Michał Filipowski Licytacja kamienia
Anna Frajlich Powroty [wiersze zebrane. tom 2]
Anna Frajlich Przeszczep [wiersze zebrane. tom 1]
Paweł Gorszewski Uczulenia
Jarosław Jakubowski Dzień, w którym umarł Belmondo
Bogusław Kierc Był sobie
Andrzej Kopacki Gra w hołybkę
Zbigniew Kosiorowski Metanoia
Franciszek Lime Formy odbioru. Poetyckie przekazy z Bezrzecza i Szczecina
Piotr Michałowski Światy równoległe
Dariusz Muszer Baśnie norweskie. tom 2
Ewa Elżbieta Nowakowska Gwiazda drapieżnik
Halszka Olsińska Przebyt
Uta Przyboś Jakoby
Agnieszka Rautman-Szczepańska Wypożyczalnia słów
Karol Samsel Autodafe 5
Karol Samsel Fitzclarence
Julia Anastazja Sienkiewicz Wilowska Planetoida, pechowy graf i wielka filozofia. Opowieści z przedwojennego Tuczna i okolic
Bartosz Suwiński Dutki
Inka Timoszyk Nieskończoność podróży
Sławomir Wernikowski Partita
Alex Wieseltier Krzywe zwierciadło
Kenneth White Ciało absolutu
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
eleWator. antologia 2012-2021. proza
Henryk Bereza. Krystyna Sakowicz. Korespondencja
copyright © http://kuznia.art.pl 2017
„Rzeczy siedzą w siodle i ujeżdżają ludzkość”.
L. Emerson
W świecie zdominowanym przez żądzę posiadania ciągle nowych produktów, zaspakajania swych niedosytów na chwilę oraz pozbywania się zakupionych potrzeb, choć jeszcze się nie zużyły, stare przedmioty spokojnie sobie żyją i w zajmujący sposób opowiadają nam historię swego przeznaczenia.
Ta niezwykła rzecz ma miejsce w najnowszym poetyckim tomiku Lecha M. Jakóba, kołobrzeskiego pisarza, poety i redaktora naczelnego portalu literacko-artystycznego Latarnia Morska. Poeta w swoich kilkudziesięciu opowieściach w demiurgiczny sposób tchnął ducha w rzeczy. Tu zatem każdy przedmiot posiada uczucia: pragnie, tęskni, żałuje, rozpacza, wątpi...
To nie jest już Kartezjańskie bezmyślne bycie rzeczy – „res extensa”, ale również – a może przede wszystkim – ich myślowe istnienie – „res cognitans”.
Jakóbowe rzeczy doskonale znają swoje miejsce w świecie. Zdaje się wręcz, że od początku właściwie rozpoznały sens swego istnienia. Buntują się w chwili, gdy w sposób przypadkowy (przez zapomnienie, zgubienie, lekceważenie) lub umyślny (zniszczenie, sprofanowanie, upokorzenie) zostaje zakłócony ich odwieczny porządek.
Ot, takie przedmioty codziennego użytku, jak agrafka czy plecak, mając w pamięci swe dotychczasowe wykorzystanie, pragną dalej służyć swemu przeznaczeniu. Wypełnić swój los do końca – to zdaje się naczelny imperatyw kategoryczny Jakóbowych rzeczy. Niestety, sens istnienia agrafki „zaczęła rdza zżerać”, a plecaka nostalgiczne wspomnienie cudownie przewędrowanych z właścicielem dróg.
Ta wciągająca czytelnika odautorska gra w personifikację rzeczy sprawia, że na pewne sprawy patrzymy odtąd inaczej. Nie tylko my przywiązujemy się do rzeczy, ale również one do nas. Kochają nas, martwią się o nas, pamiętają o swych powinnościach, ale również – co ciekawe – pragną odejścia w niebyt, gdy odmawia się im godności.
Na tomik „Rzeczy” naturalnie nakłada się zatem filozoficzna refleksja na temat istnienia jako takiego. Istnienia – dodajmy – i jego sensu, przeznaczenia, celu. Za to, co oswoiliśmy, jesteśmy odpowiedzialni do końca. Za drugiego człowieka, rzecz, a nawet myśl.
Opowieści o przedmiotach codziennego użytku są i humorystyczne, i refleksyjne, i... perwersyjne. Wszystko zależy od tego, jak kto na rzeczy patrzy i jakimi je widzi.
Irmina Kosmala
Lech M. Jakób Rzeczy – http://www.wforma.eu/rzeczy.html