Karol Samsel Autodafe 8
Artur Daniel Liskowacki laureatem Nagrody Literackiej „Jantar” 2023
za tom wierszy Do żywego
za tom wierszy Do żywego
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
copyright © Liniatura 2024
Nie mogę przestać czytać tego wiersza. Słodko-gorzki koktajl, który jednocześnie niesie nadzieję i ją odbiera. Stojąc nad czytelnikiem, przypomina o nieuchronnym końcu. Czytam, że jeszcze może się spełnić to, o czym śniłam. Euforia delikatnie łaskocze końcówki moich palców. Ale on przypomina. Będziesz drżeć przed utratą. Kruche życie. Bez dawania rady. Okrutny spektakl rozgrywający się na moich oczach. Ja, czytelniczka, niemy świadek końca. I ten cios na koniec, gdy podmiot liryczny każe mi być dobrej myśli. Jak to? Właśnie tak. Po prostu. Bo wszystko się skończy. Ten wiersz to „Wszystko może być jeszcze”. I jest dokładnie o mnie.
Słowne danse macabre
Śmierć spogląda na nas spomiędzy wersów wierszy Artura Daniela Liskowackiego. Czai się w kolejnych słowach. I nawet, jeśli mamy chwilę oddechu, skupiamy się na zabawie słowem i błyskotliwych grach związkami frazeologicznymi, to jednak i ona jest tuż obok. Czuć jej chłodny oddech na karku.
Jeszcze noc
Ale już
Koniec świta.
W tym całym strachu i oczekiwaniu na nieuchronny koniec są też obrazy pełne czułości, jak w wierszu „Pieta tulanka”:
Przytulam się do życia
jak matka do dziecka.
Wiersz brzmi jak kołysanka, niesie ukojenie i spokój. Przytulam się do życia, by jeszcze je poczuć, by nie dorosło za szybko. Upajam się jego słodkim zapachem, ale wiem, że jest gorzkie, pełne cierpienia i błędów. W ostatniej strofie podmiot liryczny przytula się jak matka do dziecka/które umarło. Relacja człowieka z życiem. To skomplikowane.
Nawet Uspokojenie ma w sobie nutę człowieczego masochizmu. Wydaje się, że jest wyjście, że udawało się to zrobić wiele razy. Można poczuć spokój. Jeśli coś się wydarzy, znajdzie się też wyjście. Ale... jednak niczego się nie nauczyliśmy:
Przecież wychodziliśmy z tego
tyle razy. I wchodziliśmy tam
z powrotem.
Nie potrafię czytać tych wierszy spokojnie, jak dojrzały człowiek. Przeszywają mnie te emocje ukryte w pozornie gładkiej zabawie słowem. Strofy wbijają się w moje ciało jak tysiące igieł do akupunktury. Bolą. Tak bardzo bolą.
„Nowe zakończenie”
Nowe zakończenie
przyniosło ze sobą konieczność
nowego początku.
Nowy początek
zaskoczył, już na początek zmienił
nowe zakończenie.
Liniatura
Artur Daniel Liskowacki Do żywego – http://www.wforma.eu/do-zywego.html
