Twórczość Joanny Wicherkiewicz, autorki czterech tomów wierszy, jest dojrzała i wewnętrznie spójna. Poetka z Uniejowa patrzy na świat i ludzi z pewnym dystansem, powściągliwie, ale z poczuciem humoru, a czasem przekorą. Kryje się za tą postawą duża wrażliwość oraz nutka melancholii wobec mijającego czasu.
Poetka zadaje podstawowe pytania o wiarę, miłość, prawdę, szczęście, dobro, wolność. A z drugiej strony zastanawia się, skąd się bierze nienawiść, zakłamanie, chęć posiadania. Pyta więc, kim jest człowiek, który nieustannie błądzi i musi sobie radzić z przeciwnościami losu. Zwłaszcza najświeższe doświadczenia pandemii i wojny zmuszają do przewartościowań. Bezradności autorka przeciwstawia postawę heroiczną, rozpaczy – silne więzi rodzinne i przyjaźń. Świat bowiem – według niej – to „zamęt chaos nieład bałagan”, „życie [zaś] kręci się między szczytami” wielkości a głupoty. A my wszyscy jesteśmy równi w bólu istnienia, poczuciu niespełnienia i niedosytu, lęku i samotności.
Joanna Wicherkiewicz wierzy w poezję. Ufa wrażliwości, pozytywnemu myśleniu, empatii, które mogą sprawić, że nasze życie stanie się lepsze, szczęśliwsze, choćby przez chwilę trwania wiersza.
© Marek Czuku