nowości 2024

Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy

Edward Balcerzan Domysły

Anna Frajlich Odrastamy od drzewa

Adrian Gleń I

Guillevic Mieszkańcy światła

Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra

Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji

Zdzisław Lipiński Krople

Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden

Tomasz Majzel Części

Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła

Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta

Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu

Karol Samsel Autodafe 7

Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III

Marek Warchoł Bezdzień

Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane

książki z 2023

Andrzej Ballo Niczyje

Maciej Bieszczad Pasaże

Maciej Bieszczad Ultradźwięki

Zbigniew Chojnowski Co to to

Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach

Kazimierz Fajfer Całokształt

Zenon Fajfer Pieśń słowronka

Piotr Fluks Nie z tego światła

Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów

Adrian Gleń Jest

Jarek Holden Gojtowski Urywki

Jarosław Jakubowski Baza

Jarosław Jakubowski Koń

Waldemar Jocher dzieńdzień

Jolanta Jonaszko Nietutejsi

Bogusław Kierc Dla tego

Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal

Jarosław Księżyk Hydra

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży

Franciszek Lime Garderoba cieni

Artur Daniel Liskowacki Do żywego

Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery

Elżbieta Olak W deszczu

Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie

Juan Manuel Roca Obywatel nocy

Karol Samsel Autodafe 6

Kenneth White Przymierze z Ziemią

Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania

Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience

City 6. Antologia polskich opowiadań grozy

WĘDROWNICZEK Marka Czuku » WĘDROWNICZEK, Ona się wymyka

WĘDROWNICZEK, Ona się wymyka

2014-12-11 15:31

Jolę Ciecharowską poznałem podczas zeszłorocznego Listopada Poetyckiego w Poznaniu. Stała wysoko na schodach, a ja miałem nowe okulary i jeszcze się z nimi na dobre nie oswoiłem.

– Ania!? – zawołałem, biorąc ją za Anię Andrych.

– Nie, Jola! – nie dawała się zbić z pantałyku.

Od tej chwili staliśmy się przyjaciółmi, pijemy razem piwo, tańczymy, a Jola śpiewa moje piosenki.

Gdy ona czyta swój wiersz, wszyscy myślą, że to poezja, a ona już maluje. Oczywiście – słowami, ale nie tylko.

Gdy ona maluje, wszyscy sądzą, że to impresjonizm, a to już kubizm.

Gdy ona śpiewa, wszyscy uważają, że to piosenka, a to już teatr.

Gdy wszyscy mówią, że jest człowiekiem renesansu, ona po uszy tkwi w romantyzmie, z jego synkretyzmem i korespondencją sztuk.

Jola po prostu wymyka się wszelkim stereotypom, jest ponad to, jest sobą.

 

© Marek Czuku