nowości 2024

Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy

Edward Balcerzan Domysły

Anna Frajlich Odrastamy od drzewa

Adrian Gleń I

Guillevic Mieszkańcy światła

Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra

Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji

Zdzisław Lipiński Krople

Tomasz Majzel Części

Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła

Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta

Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu

Karol Samsel Autodafe 7

Marek Warchoł Bezdzień

Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane

książki z 2023

Andrzej Ballo Niczyje

Maciej Bieszczad Pasaże

Maciej Bieszczad Ultradźwięki

Zbigniew Chojnowski Co to to

Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach

Kazimierz Fajfer Całokształt

Zenon Fajfer Pieśń słowronka

Piotr Fluks Nie z tego światła

Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów

Adrian Gleń Jest

Jarek Holden Gojtowski Urywki

Jarosław Jakubowski Baza

Jarosław Jakubowski Koń

Waldemar Jocher dzieńdzień

Jolanta Jonaszko Nietutejsi

Bogusław Kierc Dla tego

Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal

Jarosław Księżyk Hydra

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży

Franciszek Lime Garderoba cieni

Artur Daniel Liskowacki Do żywego

Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery

Elżbieta Olak W deszczu

Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie

Juan Manuel Roca Obywatel nocy

Karol Samsel Autodafe 6

Kenneth White Przymierze z Ziemią

Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania

Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience

City 6. Antologia polskich opowiadań grozy

"Wyjście", http://annasikorska.blogspot.com, 26.01.2024

copyright © http://annasikorska.blogspot.com 2024


„Wyjście” to słowo sugerujące odchodzenie, uwalnianie, wychodzenie. Może też wiązać się ze znalezieniem rozwiązania z trudnej sytuacji, być końcem trudnej sprawy. Jednocześnie tym słowem określa się odświętne spotkanie towarzyskie. Nazywa się nim też części urządzeń. Do tego słowo to może też współtowarzyszyć poznaniu, kiedy mamy wyjście naprzeciw oraz rozrachunek z określonym etapem czasu. I właśnie z tymi ostatnimi znaczeniami mamy do czynienia w książce „Wyjście” Grzegorza Strumyka.

Już od pierwszych stron uderza nas forma zapisu, zagęszczenie i nawarstwienie obrazów, znaczeń. Stajemy się świadkami zdzierania pozorów, wychodzenia poza to, co widoczne na pierwszy rzut oka, zderzeni z ciągłą obserwacją, osaczaniem przez przyglądanie się. Każdy człowiek jest tu zarówno obiektem obserwowania jak i obserwującym, analizującym, przetwarzającym. Nawarstwienie scen, pokazanie mnogości obrazów z codzienności i ciągłe przebieranie w nich, wyłuskiwanie tych wartych uwagi i podsuwanie ich odbiorcom – tak w skrócie wygląda praca pisarza, obok którego czas, miejsca, ludzie i sytuacje przepływają jak w wartkim strumieniu, dlatego musi działać szybko, aby mógł uchwycić istotę rzeczy, pokazać prawdziwe oblicza ludzi, zedrzeć pozory, ujawnić czyhające wszędzie zło i patologię.

Sposób, w jaki Grzegorz Strumyk pisze o otoczeniu jest z jednej strony poetycki, bardzo skrótowy. Każdy rozdział/opowiadanie stworzono za pomocą prostych nakreśleń. Nie ma tu miejsca na zbędne opisy. Na pierwszy plan wysunięto relacje międzyludzkie, w których pojawia się też problem autorefleksji i pisania. Właśnie wokół pisania, aktu tworzenia krąży cała książka. Otwiera ją spotkanie związane z publikowaniem utworu i zamyka akt tworzenia. Pomiędzy znajdziemy całe mnóstwo zdarzeń, bohaterów pogubionych we własnych emocjach i relacjach z innymi. Grzegorz Strumyk jest świetnym obserwatorem otoczenia. Jego książka jest niczym lustro, z którym przechadza się po okolicy i utrwala w nim obrazy, w których ludzie prześcigają się we wbijaniu sobie szpil, zadawaniu ciosów słowami, manipulowaniu otoczeniem, tworzeniem gry pozorów. Tafla jest duża, może pomieścić obok siebie bardzo wiele elementów otoczenia, pozwala podejrzeć sporo napotkanych osób. Do tego ze względu na to, że jest to lustro pisarza ma ono niezwykłą właściwość: pozwala spojrzeć głębiej, dostrzec więcej, ominąć pozory, pod którymi kryje się nawarstwienie pulsującego zła. Patrzymy na obłudę, złość, manipulację. Bohaterzy są moralnie brudni, wydają się nie przystawać do ideałów ról, które przychodzi im odgrywać. Do tego szybko przemijają, pojawiają się i znikają z zasięgu wzroku. Wchodzenie w tę mnogość obrazów, uświadamianie sobie istnienia zjawisk staje się tu pewnego rodzaju wyjściem ze strefy komfortu, zmusza do zadawania sobie pytania o nasze własne relacje z otoczeniem, tworzone wzorce. Lektura książki Grzegorza Strumyka nie jest łatwa. Czytaniu towarzyszy potykanie, ciągłe zastanawianie się, na ile mamy wpływ na świat istniejący wokół nas i czy jest szansa na zmianę, czy może jesteśmy skazani na bycie obserwatorami przeszłości, analizowanie błędów swoich i cudzych, rozpamiętywanie, przedmiotowe traktowanie, skupianie się na sobie. Poszczególne utwory są tu niczym strumień świadomości, w których jeden obraz prowadzi do kolejnego, a ten do następnych.
Anna Sikorska


Grzegorz Strumyk Wyjściehttp://www.wforma.eu/wyjscie.html