Bazgroły, 16.11.2017

2017-11-16 19:16

Będąc surowcem, z którego sny się wyrabia, a zarazem – wyrabiaczem snów, sam Prospero jest „stacją badawczą”. I kto wie, czy nie ma siebie za zbutwiałą czy na pół przegniłą łajbę bez masztu, żagla, lin, steru – a uciekające szczury, czyż nie są w takim ujęciu symbolem nieposkromionej (niegdyś) żarłoczności i żywotności? Uciekły ze mnie nawet moje szczury, jeśli tak mógłbym nazwać gryzące sumienie. Bo sumienie często przybiera postać tego, co je narusza. Pamiętamy o tym z lekcji Mickiewiczowskich „Dziadów”, kiedy to Anioł napomina Więźnia: Jam ci przyszłe szczęście głosił / Na mych rękach w niebo nosił, / A tyś słyszał niebios dźwięki / Jako pjanych uczt piosenki. // Ja, syn chwały nieśmiertelnej / Przybierałem wtenczas postać / Obrzydłej larwy piekielnej, / By cię straszyć, by cię chłostać.
Dowolność takiego spojrzenia może irytować sumiennych czytelników „Burzy”. Ale ja tu mówię o lekturze ze środka Prospera, kiedy pozostało mu już tylko błagać o łaskę zmywającą grzechy.

© Bogusław Kierc

Dodaj link do:
Tweet

drukuj

« powrót