Szukam przestrzeni dla sztuki w której mógłby się rozegrać najbardziej wyrazisty dramat o Nas.
Środkiem ciężkości nie może już być człowiek, wszystko już o sobie powiedział, zawłaszczył wszystkie tematy by o sobie powiedzieć, dla siebie, wobec siebie. Napięcia między pragnieniami a ich realizacją nie mogą już dotyczyć człowieka, który przestał widzieć cokolwiek innego wokół. Zresztą problem doczekał się ostatecznego rozwiązania. Nie ma już dziś niemożliwych do realizacji pragnień, właściwie wszystkie pragnienia są do zrealizowania w formie zastępczej.
Przestrzenią dramatu nie może już być to, co go zawsze tworzyło, uzewnętrzniona walka między niemożliwością realizacji i realizacją niemożliwego.
Łatwość spełnienia dziś czegokolwiek jest nie do zniesienia.
Przestrzenią dramatu została Ziemia z umierającymi gatunkami zwierząt i roślin, ze swoistą miniaturyzacją świata przyrody, z panoszącym się za to człowiekiem. Ziemia, woda, drzewa, powietrze są ostatnimi postaciami w których widać poważne traktowanie istnienia, w ich świecie wymusza się zasady współżycia albo ginie. Zanim zacznie się nasz nowy dramat, exodus, teraz jest czas na wielkie role dla drzew i wody, dla drzew i powietrza. Ich niemożność życia bez siebie kończy się ginięciem.
Nie widzę już takich ról dla ludzi. W naszej pochłaniającej nas zdolności do gry przestaliśmy respektować fakt odmowy uczestnictwa w niej.
Można już być tak zmęczonym oczywistością gry, że odpoczywa się na pogrzebach, jeśli się tylko potrafi oddalić.
Postaciami dramatu zostają rozłożyste drzewa na cmentarzu, wyrzynane teraz widoczne znaki, że po coś tu się razem znaleźliśmy, razem przemieniamy formy w przyrodzie i w sztuce, ale symetrii między nami nie ma, nie przeżyjemy bez nich.
© Grzegorz Strumyk
