Edward Balcerzan Domysły
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Tomasz Majzel Części
Karol Samsel Autodafe 7
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Edward Balcerzan Domysły
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Tomasz Majzel Części
Karol Samsel Autodafe 7
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Andrzej Ballo Niczyje
Maciej Bieszczad Pasaże
Maciej Bieszczad Ultradźwięki
Zbigniew Chojnowski Co to to
Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Kazimierz Fajfer Całokształt
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów
Adrian Gleń Jest
Jarek Holden Gojtowski Urywki
Jarosław Jakubowski Baza
Jarosław Jakubowski Koń
Waldemar Jocher dzieńdzień
Jolanta Jonaszko Nietutejsi
Bogusław Kierc Dla tego
Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal
Jarosław Księżyk Hydra
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży
Franciszek Lime Garderoba cieni
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery
Elżbieta Olak W deszczu
Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie
Juan Manuel Roca Obywatel nocy
Karol Samsel Autodafe 6
Kenneth White Przymierze z Ziemią
Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania
Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience
City 6. Antologia polskich opowiadań grozy
Chłodny, słoneczny dzień mający w sobie pierwsze, jeszcze fałszywe, cechy letniego przesilenia. Pracuję nad powieścią. Uważnie konstruuję kazanie jednego z jej bohaterów na dzień Przemienienia Pańskiego, 6 sierpnia 2052 roku. Książkę wypełniają futurospekcje, stają się czymś w rodzaju fantastycznej diagnozy wystawianej wiekowi XXI, nim ten jeszcze nie wejdzie w swoją decydującą fazę. To tzw. powieść laboratoryjna i – oczywiście – w swoich aspiracjach zamierzenie żałosna i skarlała: bez większego uczucia wstydu czy zażenowania rozciągam ją pomiędzy dwoma niedającymi się przywieźć do siebie perspektywami. Daje to efekt jawnej skrajności – jeśli można by wyobrazić sobie patetyczność kaprysu, tym właśnie byłby miejscami mój tekst: kaprysem patetycznym.
Ale jest też sagą rodzinną. Bo i na konstrukcie sagi rodzinnej śmiało wybiegającej w przyszłość został ten utwór zbudowany. Wydało mi się to czymś niebywale inspirującym – stworzyć sagę, opierając się niemal wyłącznie na futurospekcjach, tym, co nadejdzie, uczynić modelowaną przez siebie rodzinę zwierciadłem czasu niedokonanego – wieku XXI (akcja rusza również w głąb wieku XXII). Bazowym, historycznym napięciem wieku, odciskającym się na dziejach poszczególnych osób, jest tu oczywiście dobrze znane z poematu Autodafe napięcie między religią a literaturą.
Rzecz jednak przecież nie w treści. W sferze prywatnej, obszarze moich najszczerszych nadziei, ale i groteskowych marzeń (fetyszy wokół tekstu zgromadzonych), powieść z jednej strony zdaje mi się dostarczać odczucia docierania do samego progu formy pojemnej, z drugiej oferuje najszersze pole artystycznej organizacji wypowiedzi. Granica wysłowienia staje się granicą wysławialności – co jest piękne, wzniosłe oraz złowróżbne naraz. Trzeba pozostawać niewiarygodnie czujnym, by doświadczenie wszechstronności podobnego rodzaju nie stało się narkotykiem, do którego zapragnie się wracać, czy też rodzajem twórczego opium, za którego bezprzedmiotowym, otępiającym refrenem nieustannie przepatruje się umysł.