Edward Balcerzan Domysły
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Tomasz Majzel Części
Karol Samsel Autodafe 7
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Edward Balcerzan Domysły
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Tomasz Majzel Części
Karol Samsel Autodafe 7
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Andrzej Ballo Niczyje
Maciej Bieszczad Pasaże
Maciej Bieszczad Ultradźwięki
Zbigniew Chojnowski Co to to
Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Kazimierz Fajfer Całokształt
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów
Adrian Gleń Jest
Jarek Holden Gojtowski Urywki
Jarosław Jakubowski Baza
Jarosław Jakubowski Koń
Waldemar Jocher dzieńdzień
Jolanta Jonaszko Nietutejsi
Bogusław Kierc Dla tego
Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal
Jarosław Księżyk Hydra
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży
Franciszek Lime Garderoba cieni
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery
Elżbieta Olak W deszczu
Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie
Juan Manuel Roca Obywatel nocy
Karol Samsel Autodafe 6
Kenneth White Przymierze z Ziemią
Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania
Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience
City 6. Antologia polskich opowiadań grozy
Marek Garbala był pierwszym, który coś zauważył w moich wierszach. Przyszłam do niego pewnej nocy z moimi pierwszymi wierszami. Skrytykował mnie potwornie. Jak dziś pamiętam pokazałam mu mój cykl „Fiolety”. A on, że zbyt wiele tu tryli i ozdobników, że to na pewno z powodu zadawania się z wokalistkami. Żartował ze mnie, ale jakoś nie robiło to na mnie wrażenia. Przeciwnie chciałam się jak najwięcej dowiedzieć. Co złego jest w moich wierszach. Co należałoby poprawić. W jaką stronę powinnam iść. W sumie nie odpowiedział mi wprost na te pytania, ale na pewno zainspirował do dalszej pracy. Coraz częściej przychodziłam do niego i o dziwo coraz lepiej pisałam. Nawiązała się między nami nic przyjaźni. Stał się dla mnie mistrzem. Moim pierwszym mistrzem pisania. A miałam wielu mistrzów na swojej drodze pisarskiej. Chyba miałam dużo szczęścia, że spotykałam tak wspaniałych ludzi na swojej drodze. Marek Garbala pojawił się w moim życiorysie już podczas studiów muzycznych. Grywałam wówczas w Kalamburze na pianinie. Zdarzało się, że grałam na wieczorach poetyckich. Pan Marek zawsze w otoczeniu młodych poetów perorował i wygłaszał egzaltowanym tonem swoje mądrości. Był niedostępny. Patrzyłam na całe to towarzystwo z pewną zazdrością myśląc, że nigdy nie znajdę się w jego otoczeniu... że nie mam szans, że po prostu piszę za słabe teksty. Po kilku latach i ja mogłam zapukać do jego okna na parterze a on wychodził mi na spotkanie. Był nie tylko mistrzem ale i inspiracją. Był wymagający. Postawił mi wysoko poprzeczkę, do której zmierzał każdy pisany wiersz. Stąd się nauczyłam, że najważniejszy jest pułap, od którego zaczyna się wiersz. Potem pozostaje już tylko praca z tekstem. Tak zostałam jego uczniem, piszę uczniem, bo on nie znosił tego, co kobiece i traktował mnie jak chłopaka. Nie było mowy o liryzmie, nie było szans by używać w wierszach ckliwych słów. Wiersz miał być z mięsem. Oschły, wulgarny, brutalny. Wiersz miał przedstawiać to, co w rzeczywistości jest najtrudniejsze i nie do zniesienia. Byłam trzymana przez niego w dyscyplinie twórczej. Ale nie tylko twórczej. Pan Marek bacznie śledził moje miłosne ekscesy. Nic nie mówił ale wyczuwałam, jakby do mnie mówił: albo miłość albo pisanie. Zawsze wybierałam pisanie. Obiekty miłosne gdzieś pozostawiałam i wracałam do niego by znów godzinami rozmawiać o poezji.
© Ewa Sonnenberg