Karol Samsel Autodafe 8
Artur Daniel Liskowacki laureatem Nagrody Literackiej „Jantar” 2023
za tom wierszy Do żywego
za tom wierszy Do żywego
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Nie dają mi spokoju te „cząstki duszy”, o których mówi Mickiewicz, że je w różnych (ważnych dla siebie) miejscach (i czasach) zostawił. Wierzę Mickiewiczowi i już nie o jego duszy myślę (choć też – często i wiernie), ale o analogiach własnego doświadczenia – z wiarą w nieśmiertelność duszy. Jak pojąć kwantyfikowanie takiej niepodzielnej całości?
Że ta zostawiona cząstka jest „dostępną” widzeniu, odczuwaniu „styczną”? I że nie tyle – zostawiam, ile „udostępniam” tę „cząstkę”, żebym od jej „strony” był „widziany” (zapamiętawany)?
Wielokrotnie słuchałem i widziałem mówiących moje wiersze. Zdumiewało mnie, jak – zwłaszcza bardzo młodzi – „przechwytują” te „cząstki” mojej duszy. A bywało tak, że ta osmoza sprawiała, że przez te „cząstki” widziałem „całość” duszy. Mówili mną? Żyli mnie?
© Bogusław Kierc
