Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Bogusław Kierc Dla tego
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Bogusław Kierc Dla tego
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Andrzej Ballo Bodajże
Wenanty Bamburowicz Masy powietrza
Maciej Bieszczad Miejsce spotkania
Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Roman Ciepliński Schyłek
Zbigniew Chojnowski Tarcze z pajęczyny
Zbigniew Chojnowski Tyle razy nie wiem
Wojciech Czaplewski Dzieje poezji polskiej
Marek Czuku Nudne wiersze
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Michał Filipowski Licytacja kamienia
Anna Frajlich Powroty [wiersze zebrane. tom 2]
Anna Frajlich Przeszczep [wiersze zebrane. tom 1]
Paweł Gorszewski Uczulenia
Jarosław Jakubowski Dzień, w którym umarł Belmondo
Bogusław Kierc Był sobie
Andrzej Kopacki Gra w hołybkę
Zbigniew Kosiorowski Metanoia
Franciszek Lime Formy odbioru. Poetyckie przekazy z Bezrzecza i Szczecina
Piotr Michałowski Światy równoległe
Dariusz Muszer Baśnie norweskie. tom 2
Ewa Elżbieta Nowakowska Gwiazda drapieżnik
Halszka Olsińska Przebyt
Uta Przyboś Jakoby
Agnieszka Rautman-Szczepańska Wypożyczalnia słów
Karol Samsel Autodafe 5
Karol Samsel Fitzclarence
Julia Anastazja Sienkiewicz Wilowska Planetoida, pechowy graf i wielka filozofia. Opowieści z przedwojennego Tuczna i okolic
Bartosz Suwiński Dutki
Inka Timoszyk Nieskończoność podróży
Sławomir Wernikowski Partita
Alex Wieseltier Krzywe zwierciadło
Kenneth White Ciało absolutu
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
eleWator. antologia 2012-2021. proza
Henryk Bereza. Krystyna Sakowicz. Korespondencja
Podpalił. Wpierw oblał benzyną ją i podłogę, na której stała, a następnie rzucił w tym kierunku zapaloną zapałkę. Powiedziałby ktoś: temat na opowiadanie, temat na polskość, inny rzekłby pewnie: na powieść, na gorzkie gody po Małej Apokalipsie, „wreszcie konwicczyzna dobiegła końca, końca zresztą – bardzo teatralnego”. Mówią: prawda was wyzwoli. Prawda miłości, nienawiści. Także prawda zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem. Budynek makowskiego Ośrodka Pomocy Społecznej znajduje się na ulicy Głównej 3. To ulica przelotowa, najważniejsza z dróg gminy, której koncentratorami, miejscami skupisk są przedszkole, szkoła podstawowa, dwa ośrodki zdrowia, straż pożarna, posterunek policji i dworzec kolejowy. Wieś św. Wojciecha: co potwierdzałyby kościół pod jego wezwaniem i przykościelne gimnazjum jego imienia, w jakiś sposób także – pałacyk łowczego, zarejestrowany zabytek gminy.
Drogę Leszka G. wyobrażam sobie właśnie tak: od zabytkowego pałacyku do lokalnego „opeesu”. Ulicą Główną schodzi łowczy. Schodzi – kieruje się bowiem od numerów najwyższych do najniższych. Uważam, że idzie po stronie parzystej: tylko wtedy oko może kontemplować nieparzyste, medytować nad nieparzystym, jak medytowałby obiektyw kamery szerokokątnej. „Oko mam silne, spojrzę, może cię zabiję” – tak powiadał Konrad do Rollisona w III scenie III części Dziadów. Konrad opętany, zwany często także Konradem w otchłani. Ale to nie jest godzina literatury, to godzina wilka. Nie okrzepnie w ozdobny, artystyczny kształt: tym różni się przecież godzina życia od godziny sztuki. Artysta nie jest toteż nikim więcej niż imitatorem godziny wilka. Wyzwalaczem ekspresji, ale nie… pasamonikiem, twórcą arabesek. Ta przecież tężeje do rozmiarów gestu, ograniczonego, scenicznego gestu, reżyserskiej fantazji wykutej w kamieniu. Kamieniu ozdobnym niegodnym „konwicczyzny”.