nowości 2024

Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy

Edward Balcerzan Domysły

Anna Frajlich Odrastamy od drzewa

Adrian Gleń I

Guillevic Mieszkańcy światła

Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra

Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji

Zdzisław Lipiński Krople

Tomasz Majzel Części

Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła

Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta

Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu

Karol Samsel Autodafe 7

Marek Warchoł Bezdzień

Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane

książki z 2023

Andrzej Ballo Niczyje

Maciej Bieszczad Pasaże

Maciej Bieszczad Ultradźwięki

Zbigniew Chojnowski Co to to

Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach

Kazimierz Fajfer Całokształt

Zenon Fajfer Pieśń słowronka

Piotr Fluks Nie z tego światła

Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów

Adrian Gleń Jest

Jarek Holden Gojtowski Urywki

Jarosław Jakubowski Baza

Jarosław Jakubowski Koń

Waldemar Jocher dzieńdzień

Jolanta Jonaszko Nietutejsi

Bogusław Kierc Dla tego

Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal

Jarosław Księżyk Hydra

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży

Franciszek Lime Garderoba cieni

Artur Daniel Liskowacki Do żywego

Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery

Elżbieta Olak W deszczu

Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie

Juan Manuel Roca Obywatel nocy

Karol Samsel Autodafe 6

Kenneth White Przymierze z Ziemią

Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania

Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience

City 6. Antologia polskich opowiadań grozy

"(Po)między", www.latarnia-morska.eu, 22.10.2013

copyright © www.latarnia-morska.eu 2013

Mirosława Piaskowska-Majzel – (rocznik 1966)  ur. w Gryfinie – poetka, prozaiczka, nauczycielka języka polskiego, wieloletnia konsultantka do spraw języka polskiego, autorka wielu książek metodycznych, redaktor naczelna „Zachodniopomorskiego Miesięcznika Oświatowego REFLEKSJE” (2000-2005). Wydała tomy poetyckie Portrety prowincjonalno-gminne (2002) i Ulica Golgoty (2007). A sześć lat po ostatnim zbiorze ukazała się jej rzecz nowa, opublikowana nakładem Wydawnictwa FORMA, w serii „Piętnastka”: (Po)między.

Tomik wygląda skromnie – jednak przy pierwszym wizualnym kontakcie intrygując fotografią na okładce. Co przedstawia fotografia? Zbliżenie okien w blokowcu. Niosąc skojarzenia jeśli nie z alienacją, to przynajmniej z niepokojem dotyczącym rozluźniających się relacji międzyludzkich. Bo w takich blokowiskach ludzie mieszkają nie ze sobą, a obok siebie, mimo fizycznej bliskości – co jest pogłębiającą się tendencją społeczną i kulturową.

Wspominam o tym, gdyż ma to związek z zawartością zbioru, a przynajmniej sporą jego częścią. Bowiem autorka Ulicy Golgoty wiedzie nas, czytelników, między innymi w stronę rozważań dotykających ludzkich zapętleń, swoistego wyobcowania. Rzeczywistość, a wraz z nią świat, narzuca określone rygory społeczne, wymuszając przy okazji zachowania nie zawsze zgodne z naszymi wyobrażeniami lub oczekiwaniami. I kodami moralnymi. Trudno tu o stabilność – i emocjonalną, i racjonalną.

I w tych uwikłaniach, codziennej pogoni, wciąż mocniej zaczyna rozrastać się w nas poczucie miałkości egzystencji, wreszcie dojmującego nieraz osamotnienia. Samotność miewa rozmaite imiona. I nie zawsze bywa nazywana wprost. Akurat M. Piaskowska-Majzel konkluduje bezpośrednio: przez / gwiazdy / zamieszkane niebo // przez / ludzi / zamieszkana ziemia // a samotności nie ubywa (s. 20).

Jednak samotność to nie tylko siła destrukcyjna. Czytamy pod koniec zbioru: Samotność uczy pisać wiersze. Rozkłada się wygodnie w naszych fotelach, skrzy milczącą tęsknotą z domowych małych ognisk. Rozpacz ze snu wyrywa. I żąda, ciągle żąda zajmowania się nią. Piszesz więc wiersze, by ją uspokoić. / Tylko radość nie dba o słowa (s. 48).

Dobrym antidotum na bolączki doczesności, a też dla zdrowia etycznego, jest zajęcie się bliskimi i podejmowanie małych, własnych prób potykania się  z bezwolnością otaczając ego świata. Do takich wniosków prowadzi lektura (Po)między.

I bardzo ważnym elementem, właściwie spoiwem i nadzieją, jest zakotwiczenie w wierze – również tu, między strofami, demonstrowane.

A jakie, patrząc od strony formalnej, są to wiersze? Jak zbudowane?

Rzec można nienatrętne w mnożeniu słów, momentami nawet powściągliwe. Wyraźna w tych strofach tendecja do zwartości i ascezy. Również w stosowaniu figur poetyckich - którymi odbiorcy nie zasypuje. Mowa to prosta, w wydźwięku jak najbardziej refleksyjna.

Zaś skłonność poetki do kondensacji obrazów i myśli dodatkowo kojarzy się z formą aforystyczną. Czego najlepszym dowodem rozrzucone między okładkami "Fiszki" (sześć krótkich bloków). Jak na przykład te:

Sen zapłakał o świcie nad swą samotnością (s. 11).

Drzewa obumierają z liści. Ludziom zdarza się obumierać ze wspomnień (s. 22).

Nie pytając, poszłam w głąb siebie i zabłądziłam (s. 29).

Śmierć wbija nas jak kołki w ziemię (s. 39).

Jak zauważyłam na początku – może tomik wygląda skromnie, ale poezja w nim ukryta warta jest uwagi.
Wanda Skalska


Mirosława Piaskowska-Majzel (Po)między – http://www.wforma.eu/(po)miedzy.html