Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Bogusław Kierc Dla tego
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Bogusław Kierc Dla tego
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Andrzej Ballo Bodajże
Wenanty Bamburowicz Masy powietrza
Maciej Bieszczad Miejsce spotkania
Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Roman Ciepliński Schyłek
Zbigniew Chojnowski Tarcze z pajęczyny
Zbigniew Chojnowski Tyle razy nie wiem
Wojciech Czaplewski Dzieje poezji polskiej
Marek Czuku Nudne wiersze
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Michał Filipowski Licytacja kamienia
Anna Frajlich Powroty [wiersze zebrane. tom 2]
Anna Frajlich Przeszczep [wiersze zebrane. tom 1]
Paweł Gorszewski Uczulenia
Jarosław Jakubowski Dzień, w którym umarł Belmondo
Bogusław Kierc Był sobie
Andrzej Kopacki Gra w hołybkę
Zbigniew Kosiorowski Metanoia
Franciszek Lime Formy odbioru. Poetyckie przekazy z Bezrzecza i Szczecina
Piotr Michałowski Światy równoległe
Dariusz Muszer Baśnie norweskie. tom 2
Ewa Elżbieta Nowakowska Gwiazda drapieżnik
Halszka Olsińska Przebyt
Uta Przyboś Jakoby
Agnieszka Rautman-Szczepańska Wypożyczalnia słów
Karol Samsel Autodafe 5
Karol Samsel Fitzclarence
Julia Anastazja Sienkiewicz Wilowska Planetoida, pechowy graf i wielka filozofia. Opowieści z przedwojennego Tuczna i okolic
Bartosz Suwiński Dutki
Inka Timoszyk Nieskończoność podróży
Sławomir Wernikowski Partita
Alex Wieseltier Krzywe zwierciadło
Kenneth White Ciało absolutu
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
eleWator. antologia 2012-2021. proza
Henryk Bereza. Krystyna Sakowicz. Korespondencja
Tadeusz Kotarbiński i kwestia zagłady literatury. Zbyt krótko rozważam ten problem – narasta on zresztą niespontanicznie, prowokowany kolejnymi odejściami: Różewicza, Barańczaka i Konwickiego. Jest styczeń 2015 roku, bardzo słoneczny i wietrzny. Miesiąc rozbitej aury. Na pogrzebie Konwickiego Maja Komorowska. Liturgia słowa – czytanie (nie ma mnie na miejscu, choć prosił o to Paweł Orzeł, oglądam transmisję w TVP Info). Czy reizm jest szkołą zagłady literatury? Jeżeli tak, czy udziela swoim akolitom tej nauki w poczuciu wyrównywania jakiegoś długu naturalnego? Czytam u Kotarbińskiego, że słowo to „porcja farby drukarskiej” lub „drgającego powietrza”, że istnieje jako źródło dwojakiego rezonowania. Że wyzwala reakcje psychofizyczne, to po pierwsze. Że, po drugie, kształtuje usposobienie, to jest dalszą gotowość na przyjmowanie „ciał fizycznych”, które Kotarbiński nazywa „porcjami”.
Słowa św. Pawła, które recytuje Komorowska. Nie znajduję w sieci informacji o tym, z jakiej pochodzą lekcji. Do Koryntian? Rzymian? Jedna „porcja drgnień”, jedno „ciało fizyczne” – w czym różne od jednej zadrukowanej strony werdyktu Man Group, komitetu Nagrody Bookera czy kilku „New York Timesa”? „Porcja drgnień” – „porcja westchnień”. A jednak wierzę w metodyczność w „gładzeniu” i „zgładzaniu” tego, co abstrakcyjne. Wierzę, że jest to eliminacja – że to epoche, którego materialistycznej głębi wciąż nie przeniknęliśmy dostatecznie. Że reizm w finalnym rozrachunku byłby raczej ostatnim bunkrem literatury niż placem jej kaźni. I czytanie Komorowskiej, i proch Konwickiego – nawet jako „ciała fizyczne” – są więc znakami nadziei, są utwierdzone w istnieniu. Reistyczna interpretacja historii literatury nie byłaby więc jej zniszczeniem. Raczej nauką ultrarealizmu. Nie radykalnego samoogołocenia. Nie Chrystusowej uniżoności. Ultrarealizmu. Jednym i tym samym jest książka D.B. i książka M.H. Tom równy tomowi. Tom równy trzcinie. Głos równy dźwiękowi maszyny bindującej. Jest bowiem samym sobą, samym sobą w przedmiocie i tylko sobą – w nim. Innej zagłady, innej grozy – wierzę, nie będzie.