Edward Balcerzan Domysły
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Tomasz Majzel Części
Karol Samsel Autodafe 7
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Edward Balcerzan Domysły
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Tomasz Majzel Części
Karol Samsel Autodafe 7
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
Andrzej Ballo Niczyje
Maciej Bieszczad Pasaże
Maciej Bieszczad Ultradźwięki
Zbigniew Chojnowski Co to to
Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Kazimierz Fajfer Całokształt
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów
Adrian Gleń Jest
Jarek Holden Gojtowski Urywki
Jarosław Jakubowski Baza
Jarosław Jakubowski Koń
Waldemar Jocher dzieńdzień
Jolanta Jonaszko Nietutejsi
Bogusław Kierc Dla tego
Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal
Jarosław Księżyk Hydra
Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży
Franciszek Lime Garderoba cieni
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery
Elżbieta Olak W deszczu
Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie
Juan Manuel Roca Obywatel nocy
Karol Samsel Autodafe 6
Kenneth White Przymierze z Ziemią
Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania
Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience
City 6. Antologia polskich opowiadań grozy
Pada śnieg, zawsze gdy pada śnieg powracam do chwili gdy pisałam wiersz „Niepewność” z tomiku „Płonący tramwaj” (2001). To właśnie śnieg był jedynym towarzyszem tamtej nocy gdy pisałam ten wiersz. Właściwie nie pisałam, ale zapisywałam bo usłyszałam go, jakby mi ktoś szeptał do ucha. Nigdy nie odgadłam kto to mógł być. Nigdy też nie przeżyłam tak emocjonalnie tworzenia jak wtedy. Było w tym coś z miłości jakby słowo odwzajemniło mi moje uczucie. Jakby przez chwilę przemieniło się w ukochane ciało. To była ta chwila, która staje się wszystkim: wzruszeniem, zachwytem ale i nieludzkimi przeczuciami. To była ta noc, która jest podziękowaniem: za długie oczekiwanie, za nieustanne czekanie, za znój twórczej drogi. Historia wiersza. Jedna z wielu. Właściwie każdy mój wiersz ma swoją osobną, niepowtarzalną historię. Noszę się z zamiarem by napisać książkę: Historia wierszy. Będę w niej opisane historie, które towarzyszyły pisaniu moich wierszy. Bo pisanie wiersza to nie jest coś jak pstryknięcie z palca. Z wierszem się zasypia, z wierszem się budzimy, z wierszem wychodzimy na spacer, z wierszem spotykamy ludzi. To wszystko kształtuje ostateczny wymiar przestrzeni jaką jest wiersz. Wiersz sadzam na fotelu i mówię do niego: teraz masz być. Musisz nauczyć się mówić, musisz nauczyć się iść między ludzi. I powstaje jakiś byt. Bynajmniej nie mnożę bytów ponad powinność. Wiersz, który ma nadejść jest jak wschód słońca, jak poranek, jak świt. Coś co noszę w sobie od dawna i czemu formę nadaje nie mój kaprys ale jakiś głęboki imperatyw tworzenia.
© Ewa Sonnenberg