Książki z 2023

Andrzej Ballo Niczyje

Maciej Bieszczad Pasaże

Maciej Bieszczad Ultradźwięki

Zbigniew Chojnowski Co to to

Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach

Kazimierz Fajfer Całokształt

Zenon Fajfer Pieśń słowronka

Piotr Fluks Nie z tego światła

Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów

Adrian Gleń Jest

Jarek Holden Gojtowski Urywki

Jarosław Jakubowski Baza

Jarosław Jakubowski Koń

Waldemar Jocher dzieńdzień

Jolanta Jonaszko Nietutejsi

Bogusław Kierc Dla tego

Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal

Jarosław Księżyk Hydra

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży

Franciszek Lime Garderoba cieni

Artur Daniel Liskowacki Do żywego

Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery

Elżbieta Olak W deszczu

Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie

Juan Manuel Roca Obywatel nocy

Karol Samsel Autodafe 6

Kenneth White Przymierze z Ziemią

Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania

Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience

City 6. Antologia polskich opowiadań grozy

Książki z 2022

Andrzej Ballo Bodajże

Wenanty Bamburowicz Masy powietrza

Maciej Bieszczad Miejsce spotkania

Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
 
Roman Ciepliński Schyłek

Zbigniew Chojnowski Tarcze z pajęczyny

Zbigniew Chojnowski Tyle razy nie wiem

Wojciech Czaplewski Dzieje poezji polskiej

Marek Czuku Nudne wiersze

Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach

Michał Filipowski Licytacja kamienia

Anna Frajlich Powroty [wiersze zebrane. tom 2]

Anna Frajlich Przeszczep [wiersze zebrane. tom 1]

Paweł Gorszewski Uczulenia

Jarosław Jakubowski Dzień, w którym umarł Belmondo

Bogusław Kierc Był sobie

Andrzej Kopacki Gra w hołybkę

Zbigniew Kosiorowski Metanoia

Franciszek Lime Formy odbioru. Poetyckie przekazy z Bezrzecza i Szczecina

Piotr Michałowski Światy równoległe

Dariusz Muszer Baśnie norweskie. tom 2

Ewa Elżbieta Nowakowska Gwiazda drapieżnik

Halszka Olsińska Przebyt

Uta Przyboś Jakoby

Agnieszka Rautman-Szczepańska Wypożyczalnia słów

Karol Samsel Autodafe 5

Karol Samsel Fitzclarence

Julia Anastazja Sienkiewicz Wilowska Planetoida, pechowy graf i wielka filozofia. Opowieści z przedwojennego Tuczna i okolic

Bartosz Suwiński Dutki

Inka Timoszyk Nieskończoność podróży

Sławomir Wernikowski Partita

Alex Wieseltier Krzywe zwierciadło

Kenneth White Ciało absolutu

City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
 
eleWator. antologia 2012-2021. proza

Henryk Bereza. Krystyna Sakowicz. Korespondencja

PLANETA, Historia wierszy 28

2017-09-23 15:21

Nie wiem od jakiego momentu zaczęłam mówić o rzeczach, które mnie dotyczyły i nadal dotyczą w czasie przeszłym. Może nabrałam jakiegoś dystansu do swojego życia. Drzewo mojego dzieciństwa o którym pisze, że było. A przecież wciąż jest. Skąd bierze się to „było”? W takiej świadomości czegoś minionego powstał wiersz „*** ( Kochany ja już dawno umarłam...)” z tomiku „Hologramy (2015). Ciekawe w tym wierszu jest to, iż pomimo, że zwraca się do jakiegoś ty, nigdy to ty nie istniało. Nigdy żaden „kochany” nie istniał, jest to czysty produkt mojej wyobraźni. Nigdy adresat tego wiersza nie przybrał materialnej postaci. Fikcyjne ty, któremu się zwierzam było jak moje alter ego. Takie podsumowania często mi się zdarzają w poezji. Lubię ten stan dystansu do wszystkiego jakbym stała nad przepaścią, kolejny krok jest niemożliwy. Pozostaję tylko ja rzucona w jakąś kosmiczną otchłań, nie ma tam miejsca dla nikogo. Wszystko jest za mną jak płonące mosty. Nie powracam, to co było staje się jedynie opowieścią w czasie przeszłym. Ileż razy pisałam do kogoś, kto nigdy nie istniał, do kogoś, kogo nigdy nie spotkałam? Moje wiersze pragnęły jakiegoś ty. Moje wiersze kochały i tęskniły do jakiegoś ty. Nieustannie szukając nowych osób i ich światów. Poszukiwanie ty było głównym celem mojej poezji. Chciałam się zatracić w tym ty, i dzięki temu zapomnieć o sobie. Oddać swój wizerunek na użytek tego ty. Odstąpić siebie by to ty przechowywało mnie w sobie. Ty-przyjaciel, ty-kochanek, ale też Ty-Absolut, stanowiło główną triadę moich poszukiwań. Niekiedy było to konkretne i urzeczywistnione ty. Były więc wiersze dla nieistniejących, ale są też wiersze, w których bohaterzy istnieli naprawdę. Ich realność z premedytacją zamieniałam na poezję. Te chwile, w których postrzegałam ich jakby pomiędzy. Jakbym przyłapała ich na konszachtach z nierealnym. Jakby odkrywali przede mną swoją tajemnicę istnienia. To były te chwile, w których dostrzega się sercem. Widziałam ich takimi jakimi oni sami siebie nie widzieli. Poznawałam ich takimi jakimi oni sami się nie znali. Poezja to wzmagała nazywając coś, czego nie umieli nazwać. Ale są też wiersze takie jak ten, w którym ty jest wyimaginowane. Dzięki temu, taki wiersz może znieść wszystko. Dzięki temu przyjmie mnie taką jaką jestem. Wyimaginowane ty, które odzwierciedla moje ja. Lubię pisać do samej siebie. Lubię pisać dla siebie. Jestem wtedy jakby podwójna. Przybieram różne role: narratora, podmiotu lirycznego, świadka rzeczy niezwykłych. To granie ról sprawia, że mogę być każdym. Dystansuję się do samej siebie spoglądając na siebie tak jak na bohaterów moich wierszy. Patrzenie na siebie z boku daje mi przewagę nad tym, co mogę o sobie powiedzieć. To patrzenie na siebie oczami kogoś innego sprawia, że staję się tak różna od tego, co wiem o sobie.

© Ewa Sonnenberg