Gustaw Rajmus Królestwa
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
BACEWICZ WANDA (1914-2011). Późny debiut. W wieku 47 lat. Ale nie ma się o co zaczepić: „Głupiec rad ze siebie / przeglądał się w szybie”.
Bacewicz oczywiście nie rymuje. Spodobał mi się ów głupiec, a raczej rymnięcie. Przeczytajmy ponadto „Nieszczęśliwych”. Pochylmy się zwłaszcza nad pierwszą zwrotką:
Nieszczęśliwi ci
co odkrywają się do dna –
przyjęli rolę błazna
który gra samego siebie
A najtrudniejsza to chyba rola
brać poważnie
co innych śmieszy
niecierpliwi lub odpycha
To wszystko, co potrafię wydobyć z książki Wandy Bacewicz. Ufam, że większych atrakcji dostarczy nam Marian Berkowicz, do którego przymierzam się od kilku tygodni („horyzont podnosi się / na łydkach oracza jak konia człapanie”). Zabieram się do Berkowicza i odpadam. Zniechęcam się m.in. z powodu łydek oracza, a także „mlaskania liści”.
Wanda Bacewicz: „Cisza i ciemność”. Czytelnik, Warszawa 1961, s. 84
[3 X 2015]
© Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki
