Wyglądamy słońca. Wciąż śniadamy. Przem parzy kawę. Jacyś młodzi nie mogą doczekać się wejścia do wspólnej jadalni. Jesteśmy pierwsi, więc mamy prawo śniadać patrząc na rozchylające się z mgieł Bieszczady. Robimy kanapki. Pakujemy plecaki. Idziemy na Tarnicę. Słońce i ciepło. Asfaltówką do szlaku – dzień dobry, dzień dobry. Zwyczajem górskim pozdrawiamy grupę starych. Śmieją się. Potem z tym „dzień dobry” robi się kicha, bo ileż razy można to samo gadać? A tu tłumy ciągną i ciągną. Odzywam się tylko do psów, bo ich trochę tu mniej niż dwunożnych.
Przed nami i za nami większe i mniejsze grupki starych i młodych, zakonnic i po cywilnemu, brzuchaci i ciency w sobie, mądrzy i zupełnie głupi oraz skończeni kretyni. My wśród nich na Tarnicę. Ciepło. Słońce dogrzewa zza bukowiny. Dzień ładny. Chmury, góry i wchodzenie. Po drodze mijamy ludzi, a czasem i pies się trafi. Obudziła się w nas, Polakach, miłość turystyczna. Starcy i kaleki, niepełnosprawni umysłowo masowo na góry nacierają. Bieszczady trzeszczą w szwach. Ludzi morze w Bieszczadach sapie, odpoczywa, przerzuca się znajomością topografii Bieszczadów. I my z Przem w tym wszystkim. Przem wraca do swoich zaszłości z Bieszczadami, opowiada jak to było 27 lat temu, jak wracał tu w Bieszczady moszcząc się ze swoimi ideałami, ze swoim młodzieńczym chłopięctwem i miłościami. On mi opowiada, ja tylko słucham, bo 8 lat temu w Bieszczady poszedłem z Ustrzyk Dolnych do tych Górnych. Wtedy wyplecakowany szedłem w samotności, gubiąc świat na chwilę. Smakując na osobności swoją bieszczadzką śmietanę.
© Maciej Wróblewski
