nowości 2024

Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy

Edward Balcerzan Domysły

Henryk Bereza Epistoły 2

Roman Ciepliński Nogami do góry

Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3

Anna Frajlich Odrastamy od drzewa

Adrian Gleń I

Guillevic Mieszkańcy światła

Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra

Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji

Zdzisław Lipiński Krople

Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden

Tomasz Majzel Części

Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła

Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta

Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu

Karol Samsel Autodafe 7

Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III

Marek Warchoł Bezdzień

Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane

książki z 2023

Andrzej Ballo Niczyje

Maciej Bieszczad Pasaże

Maciej Bieszczad Ultradźwięki

Zbigniew Chojnowski Co to to

Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach

Kazimierz Fajfer Całokształt

Zenon Fajfer Pieśń słowronka

Piotr Fluks Nie z tego światła

Anna Frajlich Szymborska. Poeta poetów

Adrian Gleń Jest

Jarek Holden Gojtowski Urywki

Jarosław Jakubowski Baza

Jarosław Jakubowski Koń

Waldemar Jocher dzieńdzień

Jolanta Jonaszko Nietutejsi

Bogusław Kierc Dla tego

Andrzej Kopacki Życie codzienne podczas wojny opodal

Jarosław Księżyk Hydra

Kazimierz Kyrcz Jr Punk Ogito w podróży

Franciszek Lime Garderoba cieni

Artur Daniel Liskowacki Do żywego

Grażyna Obrąpalska Zanim pogubią się litery

Elżbieta Olak W deszczu

Gustaw Rajmus >>Dwie Historie<< i inne historie

Juan Manuel Roca Obywatel nocy

Karol Samsel Autodafe 6

Kenneth White Przymierze z Ziemią

Andrzej Wojciechowski Budzą mnie w nocy słowa do zapisania

Wojciech Zamysłowski Birdy peak experience

City 6. Antologia polskich opowiadań grozy

NOTES, Notatki paryskie (1)

2021-09-29 16:02

Ostatni etap korekty Niemożliwości Piety przeprowadzam ze stacji naukowej PAN-u w Paryżu na rue Lauriston 74. Mieszkam niejako w obręczy dwóch ulic – rue Kleber oraz rue Poincaré, obręczy, którą skutecznie rozwiązuje dopiero Place du Trocadéro. Pokój szósty, w którym sypiam i pracuję, architekci wyróżnili dostępem do szerokiego balkonu, PAN-owscy najemcy kamienicy zaś – widokiem na plakat przedstawiający Witolda Gombrowicza (1969-2019). Droga do mojego pokoju prowadzi tuż obok sali konferencyjnej im. Tadeusza Kościuszki (ja sam o Oldze Tokarczuk i Josephie Conradzie będę mówić jutro piętro niżej, w zdecydowanie najokazalszej sali obiektu: Politechniki Świętokrzyskiej). Na ścianach w równych odstępach całego piętra rozmieszczono rysunki Antoniego Zaleskiego do fabuł Mickiewicza – rozpoznałem, tak mi się wydaje, wszystkie: Konrad Wallenrod, Pani Twardowska, Trzech Budrysów. Idealne miejsce na stypendium pisarskie, o którym marzę. Mało tego, doskonałe lokum dla literackiej kreacji, choćby i – świetne do wykorzystania w nieoczywistym syllepsis. Pierwsza marzycielska myśl: umieścić tutaj, czyli na rue Lauriston 74, epilog Niemożliwości Piety, szybko pierzchła. Skupiłem się z powrotem na samodyscyplinie. Uznałem, że najlepiej rytm paryskiej autodiscipline wyznaczy Głos Pana Lema. Sczytałem nad ranem drugi rozdział, poprzedziwszy Lemem korektę pomiędzy piątą a siódmą, pomiędzy siódmą a dziewiątą, czyli przed początkiem seminarium French Conrad Society, zamierzam ruszyć w miasto.

„Gombrowicz półwieczny” – powiadamia mnie, wraz z brzaskiem, napis widoczny z wysokości mojego balkonu. Kapitalny homonim (czy mógłbym napisać: fenomenalny?). Jak dobrze wiadomo, w polszczyźnie różnicujemy rzeczowniki „wiek” oraz „wieczność”, jednak nawet mimo to – trafiają one do wspólnego cudownego koryta prostolinijnego przymiotnika „wieczny”, znaczącego zarówno zdroworozsądkowego „wiekowego”, jak i szaleńczego „odwiecznego”. Dla mnie „Gombrowicz półwieczny” z okna balkonu na Lauriston 74 oznacza przede wszystkim „Gombrowicz półodwieczny”. A jak wytrawnie można by to wyrazić oraz „obsłużyć” po parysku – Gombrowicz demi éternel albo i jeszcze lepiej: Gombrowicz demi intemporel. A czemu by nie demi perpétuel, tak, jak gdyby był nie stabilnym pisarzem, ale ciekłym już spermatikoi odwiecznej substancji piszącej, momentem, w którym piszące, nieskończenie wielokrotne, hylemorficznie materializuje się w jednokrotnym, w pisarskim? A otóż to – hyle demi intemporel.

© Karol Samsel