Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Bogusław Kierc Dla tego
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Bogusław Kierc Dla tego
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Andrzej Ballo Bodajże
Wenanty Bamburowicz Masy powietrza
Maciej Bieszczad Miejsce spotkania
Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Roman Ciepliński Schyłek
Zbigniew Chojnowski Tarcze z pajęczyny
Zbigniew Chojnowski Tyle razy nie wiem
Wojciech Czaplewski Dzieje poezji polskiej
Marek Czuku Nudne wiersze
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Michał Filipowski Licytacja kamienia
Anna Frajlich Powroty [wiersze zebrane. tom 2]
Anna Frajlich Przeszczep [wiersze zebrane. tom 1]
Paweł Gorszewski Uczulenia
Jarosław Jakubowski Dzień, w którym umarł Belmondo
Bogusław Kierc Był sobie
Andrzej Kopacki Gra w hołybkę
Zbigniew Kosiorowski Metanoia
Franciszek Lime Formy odbioru. Poetyckie przekazy z Bezrzecza i Szczecina
Piotr Michałowski Światy równoległe
Dariusz Muszer Baśnie norweskie. tom 2
Ewa Elżbieta Nowakowska Gwiazda drapieżnik
Halszka Olsińska Przebyt
Uta Przyboś Jakoby
Agnieszka Rautman-Szczepańska Wypożyczalnia słów
Karol Samsel Autodafe 5
Karol Samsel Fitzclarence
Julia Anastazja Sienkiewicz Wilowska Planetoida, pechowy graf i wielka filozofia. Opowieści z przedwojennego Tuczna i okolic
Bartosz Suwiński Dutki
Inka Timoszyk Nieskończoność podróży
Sławomir Wernikowski Partita
Alex Wieseltier Krzywe zwierciadło
Kenneth White Ciało absolutu
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
eleWator. antologia 2012-2021. proza
Henryk Bereza. Krystyna Sakowicz. Korespondencja
Nie mogę powiedzieć, że ją dostrzegam, jest bowiem dla moich oczu pod każdym względem zakryta. Raczej – intuicyjnie odnotowuję jej tętniącą obecność niczym obecność rzeki jeszcze podziemnej, rzeki nieujawnionej. Nie dlatego, że chcę odnotowywać i wywołuję w sobie to przekonanie. Dlatego, że notuję, notuję teraz wprost – ze świata, nie z siebie. Nie opisuję tu niczego innego: li sam proces rodzenia się przekonania z doświadczenia. Jego przedmiotem jest… patos. Jego narastająca deekspresywizacja w kulturze literackiej po 2000 roku. Nie, nie znajduję lepszego, prostszego określenia. Nie znajduję predykatu, który nie byłby w tym wypadku zaokrągleniem. Żyję w czasie „deekspresji patosu”, a także w dobie utraty tzw. racji dostatecznej: umierają bowiem „patetycy” tacy, jak Barańczak, Różewicz i Konwicki („apokaliptycy” – rzekłby Umberto Eco), pozostają zaś krewni, „istotni dalecy” – wśród nich Julia Hartwig, której dystans do Różewiczowskiego dictum dictandum (patetycznego) dawałby się chyba tylko zrównać z dalą pomiędzy Dziennikiem czasów wojny Zofii Nałkowskiej i Pamiętnikiem Andrzeja Trzebińskiego.
Mam zresztą poczucie straty podwójnej. Nie tylko straciłem rację dostateczną dla patosu (pretensję – określiliby zapewne niektórzy), lecz także – odebrano mi samo do tej racji prawo, zabrano mi podstawę ubiegania się o jego (patosu) zrozumienie, o jego (patosu) dekonstrukcję. W niczyich oczach nie znajdę powodu do apelacji? A więc nieważne jest to, że chciałbym patos dekonstruować – jest on wagnerowskim kostiumem i wagnerowskim kosturem, jest anachronizmem ogromu, który nigdy nie powinien powrócić na Ziemię, wejść między ludzi i między nimi przebywać. Ostatni warszawski Irydion – w Teatrze Polskim. Luty bodaj dwa lata temu, reżyserował Andrzej Seweryn. Czemu zdecydował się odczytać epilog tekstu z głośników? Najbardziej profetyzującą z części dramatu Krasińskiego – zredukować do odadaptowanego komunikatu, nawet nie recytatywu. I przenieść, tak, przenieść zwarty, zmaterializowany „kosmotekst” do abstrakcyjnego „sonorotekstu”? Zamierzchłymi słowy, dawną erystyką ujmując: przenieść operę do altany? Aby nie zarosło błoną podłości? Aby zarosło błoną podłości? Czy – jeszcze inaczej – by zarosło błoną jak ochronną warstwą, powłoką zanurzeniową, rodzajem nadnaskórka, rogowacizny – i podłości do siebie nie dopuściło/dopuścić nie mogło?