Karol Samsel Autodafe 8
Artur Daniel Liskowacki laureatem Nagrody Literackiej „Jantar” 2023
za tom wierszy Do żywego
za tom wierszy Do żywego
Karol Samsel Autodafe 8
Anna Andrusyszyn Pytania do artystów malarzy
Edward Balcerzan Domysły
Henryk Bereza Epistoły 2
Roman Ciepliński Nogami do góry
Janusz Drzewucki Chwile pewności. Teksty o prozie 3
Anna Frajlich Odrastamy od drzewa
Adrian Gleń I
Guillevic Mieszkańcy światła
Gabriel Leonard Kamiński Wrocławska Abrakadabra
Wojciech Ligęza Drugi nurt. O poetach polskiej dwudziestowiecznej emigracji
Zdzisław Lipiński Krople
Krzysztof Maciejewski Dwadzieścia jeden
Tomasz Majzel Części
Joanna Matlachowska-Pala W chmurach światła
Piotr Michałowski Urbs ex nihilo. Raport z porzuconego miasta
Anna Maria Mickiewicz Listy z Londynu
Karol Samsel Autodafe 7
Henryk Waniek Notatnik i modlitewnik drogowy III
Marek Warchoł Bezdzień
Andrzej Wojciechowski Zdychota. Wiersze wybrane
| Cechy | |
| format | 15,0 x 15,0 cm |
|---|---|
| rok | 2016 |
| strony | 44 |
| oprawa | broszurowa ze skrzydełkami |
| ISBN | 978-83-64974-56-4 |
| wydanie | 1 |
| zdjęcia | Łukasz Halczak, Anna Weronika Kos |
| redakcja | Paweł Nowakowski |
| korekta | Anna Nowakowska |
| wydaw-nictwo | FORMA |
| e-book (pdf) ISBN | 978-83-64974-57-1 |
| e-book online | www.ibuk.pl |
Mirosław Mrozek
Nowy tom poetycki Mrozka to opowieść o „śmiertelnym znużeniu” pytaniami, na które odpowiedzi nie ma i nigdy nie będzie; to próba odnalezienia jakichś pewników, dotyczących istnienia, i zbudowania z nich spójnej rzeczywistości. Wiersze z Odpowiedzi retorycznej wydają się być zapisem stanów umysłu, oderwanego całkowicie od rzeczywistości, który zmaga się sam z sobą, sam siebie analizuje i sam sobie odpowiada. Można ten zbiór traktować również, jako stronniczą i subiektywną dokumentację depresji schizofrenicznej. Rozpacz ta, wbrew pozorom, nie jest rezygnacją, jest pełna gniewu, a sam obłęd potraktowany został jako rodzaj buntu. Tematem wiodącym Odpowiedzi retorycznej jest ewolucja i nieprzystosowanie, przeniesione jednak z poziomu czystej biologii w wymiar społeczny, egzystencjalny. Nieprzypadkowo pierwszy i ostatni wiersz tomu noszą ten sam tytuł – Oksymoron, pierwszy traktuje o próbie przystosowania do rzeczywistości społecznej, ostatni o wyborze pozostania nieprzystosowanym, oba zaś zamykają w sobie paradoks. Mrozek pozbawiony jest złudzeń, wie, że społeczeństwo zawsze spycha na margines jednostki jemu podobne, ale tylko jednostka, zwłaszcza chora i nieprzystosowana, jest w stanie dostrzec ukryte dla większości aspekty ludzkiego istnienia: „Jestem błędnym rozwiązaniem, dlatego zostanę skreślony / z listy żywych. Żyję jednak wiarą, że jestem właściwym / rozwiązaniem innego równania, i będę zapisany w wykazie / ludzi wolnych”.
recenzje i noty:
--- "Odpowiedź retoryczna", Topos, 4/2017
--- "Prawa niebagatelne", www.latarnia-morska.eu, 18.12.2016
--- "Odpowiedź retoryczna", http://annasikorska.blogspot.com, 16.12.2016
--- "W oficynie" (fragment), Odra, 10/2016
--- "Pytanie czy odpowiedź?", eleWator, 3/2016
--- "Nie pokona mrok światła", http://szelestkartek.pl, 20.09.2016
--- "Podpowiedzi Mirosława Mrozka", http://salonliteracki.pl, 11.09.2016
--- "Odpowiedź retoryczna", http://dajprzeczytac.blogspot.com, 12.08.2016
--- "Odpowiedź retoryczna", http://szuflada.net, 08.08.2016
--- "Odpowiedź retoryczna", http://fundacja-fka.pl, 17.06.2016
