Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Bogusław Kierc Dla tego
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Tomasz Dalasiński Dzień na Ziemi i 29 nowych pieśni o rzeczach i ludziach
Zenon Fajfer Pieśń słowronka
Piotr Fluks Nie z tego światła
Bogusław Kierc Dla tego
Artur Daniel Liskowacki Do żywego
Elżbieta Olak W deszczu
Karol Samsel Autodafe 6
Andrzej Ballo Bodajże
Wenanty Bamburowicz Masy powietrza
Maciej Bieszczad Miejsce spotkania
Kazimierz Brakoniecki Oumuamua. Atlas wierszy światologicznych
Roman Ciepliński Schyłek
Zbigniew Chojnowski Tarcze z pajęczyny
Zbigniew Chojnowski Tyle razy nie wiem
Wojciech Czaplewski Dzieje poezji polskiej
Marek Czuku Nudne wiersze
Tomasz Dalasiński Przystanek kosmos i 29 innych pieśni o rzeczach i ludziach
Michał Filipowski Licytacja kamienia
Anna Frajlich Powroty [wiersze zebrane. tom 2]
Anna Frajlich Przeszczep [wiersze zebrane. tom 1]
Paweł Gorszewski Uczulenia
Jarosław Jakubowski Dzień, w którym umarł Belmondo
Bogusław Kierc Był sobie
Andrzej Kopacki Gra w hołybkę
Zbigniew Kosiorowski Metanoia
Franciszek Lime Formy odbioru. Poetyckie przekazy z Bezrzecza i Szczecina
Piotr Michałowski Światy równoległe
Dariusz Muszer Baśnie norweskie. tom 2
Ewa Elżbieta Nowakowska Gwiazda drapieżnik
Halszka Olsińska Przebyt
Uta Przyboś Jakoby
Agnieszka Rautman-Szczepańska Wypożyczalnia słów
Karol Samsel Autodafe 5
Karol Samsel Fitzclarence
Julia Anastazja Sienkiewicz Wilowska Planetoida, pechowy graf i wielka filozofia. Opowieści z przedwojennego Tuczna i okolic
Bartosz Suwiński Dutki
Inka Timoszyk Nieskończoność podróży
Sławomir Wernikowski Partita
Alex Wieseltier Krzywe zwierciadło
Kenneth White Ciało absolutu
City 5. Antologia polskich opowiadań grozy
eleWator. antologia 2012-2021. proza
Henryk Bereza. Krystyna Sakowicz. Korespondencja
Wiersz „Ucieczka” z tomiku „Płonący tramwaj” (2001) powstawał wiele lat. Trzy. Cztery. Może nawet więcej. Jest to opowieść o miłości, która zaczęła się w 1996 roku. R.Z. jest postacią autentyczną. Chciałam w tym wierszu opisać coś, co wydawało mi się nie do zwerbalizowania. Miłość jest tajemnicą, dlatego tak trudno o niej pisać. Nie wiadomo kiedy jest jej początek i kiedy jest jej koniec. Wiersz powstawał w trakcie. W trakcie innej miłości, innego związku, innej rzeczywistości, innej mnie. Jego fioletowa koszula gdy schodził do mnie stokiem wzgórza, fioletowe kwiaty bzu na dworcu i moje fioletowe jeziora napływające pod skórę podczas kolejnych bijatyk z realiami, które mnie otaczały. To uczucie było jak wzięcie szerokiego oddechu w tym, co wtedy mi towarzyszyło: przemoc i nienawiść. To uczucie było jak lekarstwo na wszystko co wtedy przeżywałam. Na nienawiść do samej siebie. Na życie poza społeczeństwem. Na brak miłości pomimo, że tkwiłam w związku. Dlatego ten błysk, jak kometa, która w tym samym czasie przemknęła obok Ziemi od początku mnie porwał i wiedziałam, że musi o nim powstać wiersz. Pisałam długo przerabiając ten wiersz na różne sposoby. Pracowałam nie tylko nad każdym wersem, ale nad każdym słowem. Tak bardzo chciałam uchwycić to coś nieuchwytnego i ulotnego. Coś, co pozwoliło mi przez chwilę zobaczyć piękno świata. Coś, co pozwoliło mi podnieść głowę w górę i spojrzeć w niebo. Ciągle jednak byłam niezadowolona z efektów mojej pracy. Chciałam bardziej. Chciałam wyraziściej. Długo czasu spędziłam nad tym tekstem zanim zrozumiałam, że jedna postać to za mało. W ten sposób połączyłam w jedno istnienie dwóch osób i dopiero wtedy wiersz nabrał kolorów. Stał się tym, co oczekiwałam. Mix z życiorysów, wypowiedzi, gestów, postaw miał przyprawiać o zawrót głowy. Ale zarówno te osoby jak i miłości żyli jedynie w świecie wyobraźni. Może dlatego tak wielkie były oczekiwania wobec tego tekstu. W świecie wyobraźni nazywałam go seksowną wróżką lub okrutną kurtyzaną. Jest to jeden z niewielu moich wierszy, które pisałam z wyobraźni, a nie z pamięci. Przewagę nad tym wierszem ma wyobraźnia, a nie doświadczenie. Doświadczenie przyszło później. Gdy prowadziłam korespondencję z R.Z. Nasze listy były jak małe poematy. Gdy zamieszkałam w Krakowie zaczęliśmy się regularnie spotykać. Daleka wtedy byłam od poezji. Nie myślałam, że znów spotkam R.Z. w realnym wymiarze. Nie pamiętałam swoich wierszy. Zapomniałam, że jestem poetką. Nasze spotkania należały do ekscentrycznych wybryków naszych charakterów. Nasze uczucia jakby nieustannie się sprzeczały między sobą. W pewnym sensie uciekaliśmy od siebie. To nasze inteligencje chciały być ze sobą. To nasze intelekty prowadziły wyszukaną i wyrafinowaną grę. Szukaliśmy perwersji nie w swoich ciałach ale w swoich umysłach. Mówiłam mu: jesteśmy skazani na siebie. Nic dziwnego, łączyła nas ta sama wrażliwość. Wiersz „Ucieczka” jakby się spełniał. Stawał się każdorazowo, gdy spotykaliśmy się. Nabierał nowych znaczeń i odniesień. Tekst, który napisałam okazał się trafny. Coraz bardziej przekonywał mnie do siebie.
© Ewa Sonnenberg